Σε έναν κόσμο όπου πλέον “ο πόλεμος, το δίκαιο του ισχυρού και ο αναθεωρητισμός παραγκωνίζουν διπλωματία, διαπραγματεύσεις, διεθνές δίκαιο, σεβασμό των συνόρων“, η ελληνική κυβέρνηση επιμένει στην επικίνδυνη εξωτερική πολιτική του δεδομένου και προβλέψιμου συμμάχου, σπεύδοντας να υπηρετήσει τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ, υποβαθμίζοντας τις σχέσεις με την Κίνα και τη Ρωσία – “μια επικίνδυνη στρατηγική που υπονομεύει τα συμφέροντα της Ελλάδας αλλά και της Κύπρου“. Αυτά σημειώνει χαρακτηριστικά η Ρένα Δούρου, βουλεύτρια, Τομεάρχισσα Εξωτερικών της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, σε άρθρο της στο Παρόν της Κυριακής, με τίτλο “Το αποκορύφωμα έξι ετών επικίνδυνης εξωτερικής πολιτικής“, στηλιτεύοντας την απουσία “σαφούς εθνικής στρατηγικής”: “καμία πρωτοβουλία στα Βαλκάνια, την Αν. Μεσόγειο, την Κύπρο, τη Μέση Ανατολή” και παράλληλα “υιοθέτηση δύο μέτρων και δύο σταθμών για την ανθρωπιστική βοήθεια σε Ουκρανία και Γάζα“. “Καμία αξιοποίηση της θέσης του Μη Μόνιμου Μέλους στο ΣΑ του ΟΗΕ. Καμία οικοδόμηση διεθνούς ή περιφερειακού θεσμού. Αντιθέτως, εγκατάλειψη των πρωτοβουλιών και αποδόμηση των σχημάτων συνεργασίας της κυβέρνησης Τσίπρα με Υπουργό Εξωτερικών τον Ν. Κοτζιά“.
“Έξι χρόνια επικίνδυνης εξωτερικής πολιτικής του “δεδομένου συμμάχου” που άγεται και φέρεται από τους ισχυρούς: ίσως το καλύτερο επιχείρημα για να είναι η νέα χρονιά, η τελευταία της δεξιάς στην εξουσία!” σημειώνει η ίδια χαρακτηριστικά.
Βασικά σημεία του άρθρου
- Το 2025 αφήνει μια παρακαταθήκη που υπονομεύει το μέλλον μας : 80 χρόνια μετά από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην Ευρώπη, δεν επιστρέφει μόνο η ακροδεξιά αλλά και ο πόλεμος που από ταμπού γίνεται επιλογή.
- Το νέο περιβάλλον επιβάλλει εξωτερική πολιτική σε εγρήγορση, φιλειρηνική, διεκδικητική, εξωστρεφή, πολυδιάστατη με κτίσιμο συμμαχιών, γεφυρών, διαλόγου. Με επίκεντρο την προάσπιση της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας και την ειρηνική επίλυση διαφορών με τους γείτονές της.
- Την πολιτική που βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα της σημερινής. Εκείνης του δεδομένου, προβλέψιμου συμμάχου της δεξιάς κυβέρνησης που επιλέγει τη σύγκρουση με τη Ρωσία και την Κίνα. Επιλέγει πλευρά σε ένα γεωπολιτικό παίγνιο γιγάντων με κίνδυνο να έχει η πατρίδα μας την τύχη του… γκαζόν στη σύγκρουση ελεφάντων.
- Η πρόσφατη τριμερής Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, επιβεβαιώνει την ανυπαρξία εθνικής στρατηγικής: μετατράπηκε σε ετεροβαρή άσκηση υπέρ των συμφερόντων της κυβέρνησης Νετανιάχου σε βάρος του διεθνούς δικαίου, το οποίο ΔΕΝ υπερασπίστηκε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, αποδεχόμενος από τη μη καταδίκη της γενοκτονίας στη Γάζα ως την απόρριψη της κατηγορίας για εγκλήματα πολέμου.
Το άρθρο της Ρένας Δούρου στο Παρόν της Κυριακής
2025: Αποκορύφωμα έξι ετών επικίνδυνης εξωτερικής πολιτικής
“Η Ρωσία ήδη κλιμακώνει την συγκεκαλυμμένη εκστρατεία της εναντίον των κοινωνιών μας. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για την κλίμακα πολέμου που βίωσαν οι παππούδες ή οι προπαππούδες μας”: Μαρκ Ρούτε, ΓΓ NATO, 11 Δεκεμβρίου 2025, Βερολίνο. Πρόκειται για μια από τις τελευταίες πολεμοχαρείς δηλώσεις νατοϊκών και Ευρωπαίων για την προετοιμασία της κοινής γνώμης για… επερχόμενο, ενδεχομένως και πυρηνικό, πόλεμο στην Ευρώπη! Εχθρός η Ρωσία σύμφωνα με την Κομισιόν και τις κυβερνήσεις Γερμανίας, Γαλλίας, Βρετανίας αλλά και… Ελλάδας.
Το 2025 αφήνει μια παρακαταθήκη που υπονομεύει το μέλλον μας : 80 χρόνια μετά από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην Ευρώπη, δεν επιστρέφει μόνο η ακροδεξιά αλλά και ο πόλεμος που από ταμπού γίνεται επιλογή. “Λιβύη, Μέση Ανατολή, Ουκρανία: οι παρυφές της ηπείρου που στήριξε την ανοικοδόμησή της στην ειρήνη δεν είναι πια παρά ένα πεδίο μάχης” παρατηρεί γλαφυρά ο πολιτικός επιστήμονας Τζουλιάνο ντα Έμπολι στο βιβλίο του “L’ heure des prédateurs” (Η ώρα των αρπακτικών). Ο πόλεμος, το δίκαιο του ισχυρού και ο αναθεωρητισμός παραγκωνίζουν διπλωματία, διαπραγματεύσεις, διεθνές δίκαιο, σεβασμό των συνόρων ενώ το διεθνές περιβάλλον σημαδεύεται πλέον από τρία χαρακτηριστικά. Πρώτον, την τραμπική επικαιροποίηση του δόγματος Μονρόε – “η εξωτερική πολιτική του προέδρου Τραμπ δεν στηρίζεται στην παραδοσιακή πολιτική ιδεολογία. Το κίνητρό της, πάνω από όλα, είναι ό,τι συμφέρει την Αμερική, ή, με δύο λέξεις, ‘America first’” (σελ. 12 της νέας Στρατηγικής Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ). Δεύτερον, την αναβάθμιση και ενίσχυση, σε όλα τα επίπεδα, των σχέσεων Κίνας, Ρωσίας, Ινδίας, Ν. Αφρικής, Βραζιλίας στο πλαίσιο των BRICS. Τρίτον την γεωπολιτικά παραπαίουσα ΕΕ που επιλέγει τη στρατιωτικοποίηση και την κούρσα εξοπλισμών.
Το νέο περιβάλλον επιβάλλει εξωτερική πολιτική σε εγρήγορση, φιλειρηνική, διεκδικητική, εξωστρεφή, πολυδιάστατη με κτίσιμο συμμαχιών, γεφυρών, διαλόγου. Με επίκεντρο την προάσπιση της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας και την ειρηνική επίλυση διαφορών με τους γείτονές της. Την πολιτική που βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα της σημερινής. Εκείνης του δεδομένου, προβλέψιμου συμμάχου της δεξιάς κυβέρνησης που επιλέγει τη σύγκρουση με τη Ρωσία και την Κίνα. Επιλέγει πλευρά σε ένα γεωπολιτικό παίγνιο γιγάντων με κίνδυνο να έχει η πατρίδα μας την τύχη του… γκαζόν στη σύγκρουση ελεφάντων. Μια επικίνδυνη στρατηγική που υπονομεύει τα συμφέροντα της Ελλάδας αλλά και της Κύπρου.
Η ελληνική κυβέρνηση σπεύδει να υπηρετήσει την γεωπολιτική και ενεργειακή κυριαρχία των ΗΠΑ, προσφέροντας γην και ύδωρ στις εταιρίες, με συμφωνίες (για την είσοδο του αμερικανικού LNG στην Ευρώπη μέσω του κάθετου διαδρόμου), με αδιαφάνεια, χωρίς να εξηγεί τα πραγματικά οφέλη που αποκομίζει η χώρα από τη, διατυμπανιζόμενη ως “εθνική επιτυχία”, συμφωνία. Την ίδια στιγμή ένα μεγάλο έργο υποδομής, με χρηματοδότηση της ΕΕ, η ηλεκτρική σύνδεση Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ, ναυάγησε φέτος οριστικά με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης που δεν τολμά να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα ανοικτά της Κάσου και οπισθοχωρεί στις απειλές της Τουρκίας και της αναθεωρητικής ατζέντας της “Γαλάζιας Πατρίδας”.
Το 2025 ήταν το αποκορύφωμα έξι ετών ελληνικής εξωτερικής πολιτικής χωρίς σαφή εθνική στρατηγική: καμία πρωτοβουλία στα Βαλκάνια, την Αν. Μεσόγειο, την Κύπρο, τη Μέση Ανατολή. Υιοθέτηση δύο μέτρων και δύο σταθμών για την ανθρωπιστική βοήθεια σε Ουκρανία και Γάζα. Καμία αξιοποίηση της θέσης του Μη Μόνιμου Μέλους στο ΣΑ του ΟΗΕ. Καμία οικοδόμηση διεθνούς ή περιφερειακού θεσμού. Αντιθέτως, εγκατάλειψη των πρωτοβουλιών και αποδόμηση των σχημάτων συνεργασίας της κυβέρνησης Τσίπρα με Υπουργό Εξωτερικών τον Ν. Κοτζιά.
Έξι χρόνια επικίνδυνης εξωτερικής πολιτικής του “δεδομένου συμμάχου” που άγεται και φέρεται από τους ισχυρούς: ίσως το καλύτερο επιχείρημα για να είναι η νέα χρονιά, η τελευταία της δεξιάς στην εξουσία!
ΥΓ: Η πρόσφατη τριμερής Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, επιβεβαιώνει την ανυπαρξία εθνικής στρατηγικής: μετατράπηκε σε ετεροβαρή άσκηση υπέρ των συμφερόντων της κυβέρνησης Νετανιάχου σε βάρος του διεθνούς δικαίου, το οποίο ΔΕΝ υπερασπίστηκε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, αποδεχόμενος από τη μη καταδίκη της γενοκτονίας στη Γάζα ως την απόρριψη της κατηγορίας για εγκλήματα πολέμου.
ΥΓ2: Ο Πρωθυπουργός συνάντησε τον Πρόεδρο της Παλαιστίνης, Μ. Αμπάς αλλά δεν ενεργοποίησε την τριμερή συνεργασία Ελλάδας – Κύπρου – Παλαιστίνης, που είχε εγκαινιάσει η κυβέρνηση Τσίπρα όπως και το κοινό Διακυβερνητικό Συμβούλιο Ελλάδας – Παλαιστίνης που και αυτό εγκαταλείφθηκε από τη δεξιά κυβέρνηση… Οι λόγοι προφανείς…
