Η εξωτερική πολιτική του Πρωθυπουργού βλάπτει σοβαρά την πατρίδα: παρότι Μη Μόνιμο Μέλος στο ΣΑ του ΟΗΕ και στον πυρήνα της Ευρωζώνης, η Ελλάδα είναι αποκλεισμένη και περιθωριοποιημένη: παρατηρεί σε άρθρο της στην εφημερίδα Documento η Ρένα Δούρου, βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Τομεάρχισσα Εξωτερικών, παραθέτοντας προς επίρρωση πρόσφατα γεγονότα όπως η απόρριψη της Αθήνας από τη διαδικασία του Βερολίνου για τη Λιβύη, η σύσφιξη των σχέσεων Αιγύπτου – Τουρκίας ή η εγκατάλειψη του έργου ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας–Κύπρου – άλλη μία ένδειξη της φοβικής στάσης της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας.
“Η χώρα μας είναι άβουλη, προβλέψιμη, δεδομένη στη βάση μιας τυχοδιωκτικής, ΙΧ εξωτερικής πολιτικής που in fine, την καθιστά αμελητέα σε περίοδο τεκτονικών αλλαγών που επιβάλλουν ενεργητική διπλωματία ανάληψης ευθύνης και πρωτοβουλιών”.
“Την φιλειρηνική, ενεργητική, πολυδιάστατη πολιτική που μπορεί να εφαρμόσει μόνο μια προοδευτική κυβέρνηση διασφαλίζοντας, στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, τα εθνικά συμφέροντα και συμβάλλοντας στην ειρηνική επίλυση των διαφορών με τους γείτονές μας. Την πολιτική που, εν μέσω ασφυκτικού δημοσιονομικού πλαισίου, τριών πολέμων (Ουκρανία, Συρία, Λιβύη) και δύο κρίσεων (Ευρωζώνης, προσφυγική) υλοποίησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ”.
Το άρθρο της Ρένας Δούρου στο Documento
Στο διεθνές περιθώριο με ευθύνη Μητσοτάκη
“Επιδιώκω τα ‘ήρεμα νερά’, αλλά από μία θέση ισχύος και αυτοπεποίθησης, χωρίς ποτέ να κάνω εκπτώσεις ως προς τα εθνικά συμφέροντα, την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας μας”: Κ. Μητσοτάκης στη ΔΕΘ. Φευ! Η εξωτερική πολιτική του βλάπτει σοβαρά την πατρίδα: παρότι Μη Μόνιμο Μέλος στο ΣΑ του ΟΗΕ και στον πυρήνα της Ευρωζώνης, η Ελλάδα είναι αποκλεισμένη και περιθωριοποιημένη. Τρία γεγονότα μαρτυρούν ότι στο διεθνές στερέωμα η Ελλάδα βρίσκεται στα αζήτητα με πλήρη και αποκλειστική ευθύνη του εδώ και έξι χρόνια Πρωθυπουργού που έχει επιλέξει να μη διαθέτει η χώρα συνεκτική, εθνική στρατηγική, από τις σχέσεις με την Τουρκία ως την παρουσία της χώρας στη Β. Αφρική και τη Μ. Ανατολή.
Γεγονός πρώτο: πέρασε σχεδόν απαρατήρητο – όχι τυχαία γιατί ακυρώνει το κυβερνητικό αφήγημα αυτοθαυμασμού. Με φόντο την αυξανόμενη επιρροή της Τουρκίας στη Λιβύη (Βεγγάζη και Τρίπολη) ενόψει της αναδιαμόρφωσης νέων ισορροπιών στην Ανατολική Μεσόγειο, η Αθήνα εισέπραξε, για άλλη μια φορά, απόρριψη από τη “Διαδικασία του Βερολίνου”, που διεξάγεται από το 2020 και φέτος έγινε με τη συμμετοχή ΟΗΕ, ΕΕ, ΗΠΑ, Ρωσίας και γειτονικών, της Λιβύης, κρατών. Η Ελλάδα απορρίφθηκε ενώ μετείχαν χώρες όπως η Ελβετία, η Ολλανδία και η Ισπανία… Η απόρριψη είναι επιζήμια για την χώρα μας εξαιτίας της θεματολογίας των τεσσάρων Ομάδων Εργασίας επί του πεδίου: θαλάσσιες ζώνες, ενεργειακά, μεταναστευτικό, εσωτερική πολιτική Λιβύης. Όλα υψηλής σημασίας για την Αθήνα. Πολλώ δε μάλλον, όταν σύμφωνα με συγκλίνουσες διεθνείς πηγές (πχ Bloomberg), η Βουλή των Αντιπροσώπων στη Βεγγάζη (του στρατάρχη Χάφταρ) αναμένεται να ψηφίσει άμεσα το τουρκολιβυκό μνημόνιο του 2019, επιτρέποντας στην Τουρκία να πραγματοποιήσει έρευνες για την εξόρυξη ενέργειας στα ύδατα της χώρας…
Γεγονός δεύτερο: η αμφισβήτηση από την Αίγυπτο, στις αρχές Ιουλίου, με ρηματική διακοίνωση του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού στις θαλάσσιες περιοχές, όπου δεν έχει οριοθετηθεί η ελληνοαιγυπτιακή ΑΟΖ. Το ΥΠΕΞ απάντησε ότι πρόκειται για “αναμενόμενη αντίδραση γειτονικού κράτους”. Η εξέλιξη όμως αυτή δεν ήταν συγκυριακή: το Κάιρο αναβαθμίζει τη συνεργασία του με την Τουρκία, στο πλαίσιο “ευρύτερου περιφερειακού αμυντικού σχεδίου” (σύμφωνα με αραβικά ΜΜΕ), πχ με τη συμφωνία για κοινή παραγωγή του drone VTOL-UAV Torgh. Σε αυτές τις εξελίξεις προστίθεται, εννοείται, το φιάσκο της κυβέρνησης με το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Μονής Σινά.
Γεγονός τρίτο: Στη ΔΕΘ ο κ. ΠΘ έδειξε ότι εγκαταλείπει το στρατηγικής σημασίας έργο ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας–Κύπρου, επιλέγοντας τη ρήξη με την Κύπρο – άλλη μία αρνητική πρωτιά της σημερινής κυβέρνησης! Μια εξέλιξη σε συνέχεια της εγκατάλειψης κυριαρχικού δικαιώματός της για την πόντιση του καλωδίου στην Κάσο – άλλη μία ένδειξη της φοβικής στάσης της έναντι της Τουρκίας.
Αυτά είναι μόνο τρία από πολλά γεγονότα που μαρτυρούν ότι το διεθνές αποτύπωμα της Ελλάδας εξαϋλώνεται. Η χώρα μας είναι άβουλη, προβλέψιμη, δεδομένη στη βάση μιας τυχοδιωκτικής, ΙΧ εξωτερικής πολιτικής που in fine, την καθιστά αμελητέα σε περίοδο τεκτονικών αλλαγών που επιβάλλουν ενεργητική διπλωματία ανάληψης ευθύνης και πρωτοβουλιών.
Την φιλειρηνική, ενεργητική, πολυδιάστατη πολιτική που μπορεί να εφαρμόσει μόνο μια προοδευτική κυβέρνηση διασφαλίζοντας, στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, τα εθνικά συμφέροντα και συμβάλλοντας στην ειρηνική επίλυση των διαφορών με τους γείτονές μας. Την πολιτική που, εν μέσω ασφυκτικού δημοσιονομικού πλαισίου, τριών πολέμων (Ουκρανία, Συρία, Λιβύη) και δύο κρίσεων (Ευρωζώνης, προσφυγική) υλοποίησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Επαναφέροντας πχ τη στρατηγική των πολυμερών σχημάτων συνεργασίας που κατάργησε de facto η σημερινή κυβέρνηση αποδυναμώνοντας την εξωτερική πολιτική μας. Άλλος ένας – σημαντικός – λόγος για να απαλλαγεί ο τόπος το συντομότερο δυνατόν από αυτή.
