Άρθρο της Ρένας Δούρου στο Παρόν της Κυριακής
Σήμερα μπροστά στην επικίνδυνη στρατηγική επιλογή της δεξιάς ηγεσίας της ΕΕ για στρατιωτικοποίηση και οικονομία πολέμου, η Ευρώπη αν θέλει να επιβιώσει, πρέπει ριζικά να αλλάξει σε δημοκρατική κατεύθυνση, απαλλαγμένη από ψυχροπολεμικές λογικές και εξαρτήσεις με έμφαση στην προστασία και εμβάθυνση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της προστασίας του περιβάλλοντος. “Ό,τι δηλαδή απεχθάνεται ο τραμπισμός και οι Ευρωπαίοι μιμητές του. Ό,τι προσδοκούν οι λαοί της Ευρώπης. Ό,τι θα ωφελήσει τον πλανήτη”. Αυτά σημειώνει, μεταξύ άλλων, σε άρθρό της στο Παρόν της Κυριακής η Ρένα Δούρου, βουλεύτρια Δυτικής Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ και Τομεάρχισσα Εξωτερικών.
“Στο περιθώριο των διεθνών εξελίξεων, η δεξιά κυβέρνηση, που μιλούσε για τον… “απομονωμένο Ερντογάν”, ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τη γραμμή της στρατιωτικοποίησης. Αδιαφόρησε για τη μη ενίσχυση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας – κάτι αναμενόμενο άλλωστε καθώς η διάλυσή της αποτελεί κυβερνητική επιλογή – ενώ μεταξύ των κερδισμένων αμυντικών βιομηχανιών συγκαταλέγεται εκείνη της Τουρκίας”.
Βασικά σημεία του άρθρου
- Η ευρωπαϊκή Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, απορρίπτουν κατηγορηματικά τη στρατηγική επιλογή του επανεξοπλισμού της ΕΕ που δεν διασφαλίζει την ειρήνη, την ασφάλεια των λαών της ΕΕ, δεν υπηρετεί την ευημερία τους, υπονομεύει την κοινωνική συνοχή, απομυζά πόρους από την περιφερειακή ανάπτυξη. Δεν βελτιώνει την κακή ενεργειακή και οικονομική κατάστασή της.
- Η σημερινή δεξιά ηγεσία της ΕΕ επιλέγει τη στρατιωτικοποίηση απέναντι στην υποκατάσταση του διεθνούς δικαίου από το δίκαιο του ισχυρού και στην απαξίωση του συστήματος ασφαλείας όπως διαμορφώθηκε μετά από το τέλος του Β ΠΠ, με επίκεντρο τον ΟΗΕ. Δεν αναλαμβάνει καμία ειρηνευτική πρωτοβουλία, είτε στην Ουκρανία είτε στη Λωρίδα της Γάζας.
- Εφαρμόζει δύο μέτρα και δύο σταθμά για την ασφάλεια της ΕΕ: καταδικάζει, και ορθά, την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ενώ αδιαφορεί για τη συνεχιζόμενη προκλητική στάση της Τουρκίας που εδώ και 51 χρόνια παραβιάζει το διεθνές δίκαιο με την εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή τμήματος κράτους – μέλους της ΕΕ, της Κυπριακής Δημοκρατίας.
- Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ υποστηρίζει ότι το ευρωπαϊκό εγχείρημα αν θέλει επιβιώσει, πρέπει ριζικά να αλλάξει. Να απομακρυνθεί από ψυχροπολεμικές λογικές, να θυμηθεί ότι ιδρύθηκε για την ειρήνη και για την εξάλειψη του ναζισμού. Να πιάσει δηλαδή το νήμα του αντιφασίστα, ευρωπαϊστή Αλτιέρο Σπινέλι για μια Ευρώπη της ειρήνης και της δημοκρατίας στον αντίποδα του μιλιταρισμού των φον ντερ Λάιεν, Κάλας, Κουμπίλιους, κα αλλά και της ξενοφοβίας και του ρατσισμού των Όρμπαν, Μελόνι, κα..
Το άρθρο της Ρένας Δούρου στο Παρόν της Κυριακής
Ό,τι απεχθάνεται ο τραμπισμός και οι Ευρωπαίοι μιμητές του…
Ογδόντα χρόνια από το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα του ναζισμού, η ευρωπαϊκή Δεξιά, όχι μόνο ανοίγει το δρόμο στην ακροδεξιά αλλά ανακαλύπτει και τα δήθεν πλεονεκτήματα του επανεξοπλισμού! Της “μαγικής λέξης” που βρίσκεται στο επίκεντρο του προγράμματος των 800 δις ReArm Europe (ή Readiness 2030 όπως προπαγανδιστικά μετονομάστηκε). Η ευρωπαϊκή Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, απορρίπτουν κατηγορηματικά αυτή τη στρατηγική επιλογή της ΕΕ που δεν διασφαλίζει την ειρήνη, την ασφάλεια των λαών της ΕΕ, δεν υπηρετεί την ευημερία τους, υπονομεύει την κοινωνική συνοχή, απομυζά πόρους από την περιφερειακή ανάπτυξη. Δεν βελτιώνει την κακή ενεργειακή και οικονομική κατάστασή της. Αυτή η θέση της ευρωπαϊκής Αριστεράς συνιστά στάση ευθύνης απέναντι σε μια ευρωπαϊκή ηγεσία που αποδεικνύεται επικίνδυνα κατώτερη των περιστάσεων.
Μια ηγεσία που στο σημερινό, κατακερματισμένο, ανασφαλές, αβέβαιο διεθνές περιβάλλον και στις ανισότητες που διογκώνονται, απαντά με… οικονομία πολέμου και περαιτέρω υπονόμευση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου! Επιλέγει τη στρατιωτικοποίηση απέναντι στην υποκατάσταση του διεθνούς δικαίου από το δίκαιο του ισχυρού και στην απαξίωση του συστήματος ασφαλείας όπως διαμορφώθηκε μετά από το τέλος του Β ΠΠ, με επίκεντρο τον ΟΗΕ. Δεν αναλαμβάνει καμία ειρηνευτική πρωτοβουλία, είτε στην Ουκρανία είτε στη Λωρίδα της Γάζας. Με τη σιωπή και την αποχή της από κάθε αντίδραση, στηρίζει, ντε φάκτο, τα σχέδια της κυβέρνησης του Ισραήλ, για την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων στη μαρτυρική Λωρίδα της Γάζας. Μια ηγεσία που αντί για ανεξάρτητη, κοινή αμυντική πολιτική επιλέγει να δαιμονοποιήσει τη Ρωσία, ανακηρύσσοντάς την “υπαρξιακή απειλή” για την Ευρώπη (Μακρόν). Μια ηγεσία, που εντέλει, καθιστά την Τουρκία αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής ασφάλειας της Ευρώπης, αγνοώντας συνειδητά ότι εδώ και 51 χρόνια παραβιάζει το διεθνές δίκαιο με την εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή τμήματος κράτους – μέλους της ΕΕ, της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εφαρμόζει δηλαδή δύο μέτρα και δύο σταθμά για την ασφάλεια της ΕΕ: καταδικάζει, και ορθά, την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ενώ αδιαφορεί για τη συνεχιζόμενη προκλητική στάση της Τουρκίας – πρόσφατες οι δηλώσεις Ερντογάν για “τη μητέρα πατρίδα Τουρκία που θα στέκεται πάντα στο πλευρό της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου σε αυτή την πορεία και θα συνεχίσει την αλληλεγγύη της μέχρι την αιωνιότητα”…
“Και η Ελλάδα κύριε;” όπως ρωτούσε το κοριτσάκι σε προεκλογικό σποτ της ΝΔ το 2012. Πως αντιμετωπίζει η χώρα μας την στρατιωτικοποίηση της ΕΕ; Με δεδομένη την εξωτερική πολιτική του “δεδομένου και προβλέψιμου” συμμάχου, δεν προκάλεσε έκπληξη το ότι ο Πρωθυπουργός έσπευσε να χαιρετίσει την πρωτοβουλία ως “σημαντικό βήμα προς την ενίσχυση της συλλογικής μας ευρωπαϊκής ασφάλειας”. Στο περιθώριο των διεθνών εξελίξεων, η δεξιά κυβέρνηση, που μιλούσε για τον… “απομονωμένο Ερντογάν”, ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τη γραμμή της στρατιωτικοποίησης. Αδιαφόρησε για τη μη ενίσχυση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας – κάτι αναμενόμενο άλλωστε καθώς η διάλυσή της αποτελεί κυβερνητική επιλογή – ενώ μεταξύ των κερδισμένων αμυντικών βιομηχανιών συγκαταλέγεται εκείνη της Τουρκίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ υποστηρίζει ότι το ευρωπαϊκό εγχείρημα αν θέλει επιβιώσει, πρέπει ριζικά να αλλάξει. Να απομακρυνθεί από ψυχροπολεμικές λογικές, να θυμηθεί ότι ιδρύθηκε για την ειρήνη και για την εξάλειψη του ναζισμού. Να πιάσει δηλαδή το νήμα του αντιφασίστα, ευρωπαϊστή Αλτιέρο Σπινέλι για μια Ευρώπη της ειρήνης και της δημοκρατίας στον αντίποδα του μιλιταρισμού των φον ντερ Λάιεν, Κάλας, Κουμπίλιους, κα αλλά και της ξενοφοβίας και του ρατσισμού των Όρμπαν, Μελόνι, κα. Μια Ευρώπη ανεξάρτητη από το NATO και τις ΗΠΑ, πρότυπο ειρήνης και διεθνούς συνεργασίας, που θα λειτουργεί στη βάση πραγματικής στρατηγικής αυτονομίας, προωθώντας τη διπλωματία, τον αφοπλισμό, την οικονομική συνεργασία, δίνοντας παράλληλα έμφαση στην προστασία και εμβάθυνση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, των κεκτημένων δικαιωμάτων των γυναικών, της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, κα. Την Ευρώπη της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της προστασίας του περιβάλλοντος. Ό,τι δηλαδή απεχθάνεται ο τραμπισμός και οι Ευρωπαίοι μιμητές του. Ό,τι προσδοκούν οι λαοί της Ευρώπης. Ό,τι θα ωφελήσει τον πλανήτη.
