Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο Matrix24.gr, 10 Οκτωβρίου 2013
Η μαραθώνια τηλεοπτική συνέντευξη του υπουργού Οικονομικών, κ. Γιάννη Στουρνάρα αποτελεί πράγματι «χρυσή ευκαιρία» ανάλυσης για δημοσιογράφους και αναλυτές. Το ύφος του, οι ατάκες του για τους ανέργους, τους νεόφτωχους που ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή, για τις χιλιάδες αυτοκτονίες, για το κλίμα των… διώξεων κατά των τραπεζιτών, κ.α., συνιστούν αυτό που θα λέγαμε «βούτυρο στο ψωμί» των πάσης φύσεως σχολιαστών στο Διαδίκτυο και τα ΜΜΕ. Ωστόσο, όσοι δεν ανήκουν σε αυτή την επαγγελματική κατηγορία, αισθανθήκαν τεράστια ανησυχία, βλέποντας τον υπεύθυνο της οικονομικής πολιτικής της χώρας, όχι μόνο να επιμένει σε μια ρότα που έχει οδηγήσει το καράβι σε ξέρα, αλλά να περιγράφει σχεδόν μια… ιδιωτική πραγματικότητα – εκείνη των δικών του αριθμών, όπου ευημερούν το… πρωτογενές πλεόνασμα, μια αναιμική ανάπτυξη, μια βελτίωση της κατάστασης που ουδείς, πλην του ιδίου, διαβλέπει. Παράλληλα εξέφραζε την κατανόησή του για τα προβλήματα, ωστόσο επανέλαβε αρκετές φορές ότι «πείτε μου άλλο δρόμο», «δεν υπάρχει άλλος δρόμος».
Αυτή η λογική του δήθεν μονόδρομου, είναι, κατά τη γνώμη μου το πιο επικίνδυνο χαρακτηριστικό της προσέγγισης του κ. Στουρνάρα, που δεν συνιστά ατομική ιδιότητα αλλά περιγράφει μια ευρύτερη προσέγγιση και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Στόχος αυτής της στάσης είναι να κατακτηθεί το μυαλό των πολιτών. Να αποδεχθούν ότι ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν υποστούν, όσο κι αν περικοπούν τα εισοδήματά τους, όσο μεγάλες κι αν είναι οι απώλειες των κοινωνικών Τελεία και παύλα.
Αυτό έλεγε τη Δευτέρα το βράδυ, 7 Οκτωβρίου, ο κ. Στουρνάρας, τη υψηλή προστασία του κ. Σαμαρά. Και τούτο γιατί έπρεπε πάση θυσία να ενσταλάξει στο μυαλό των πολιτών ότι έξοδος από την κρίση, πλην της λιτότητας, της ανεργίας, των περικοπών, δεν υπάρχει. Σαν τον κατατεθέντα προϋπολογισμό: σκληρός αλλά απαραίτητος. Όλα τα άλλα δεν είναι απλώς αχαρτογράφητα αλλά άκρως επικίνδυνα ύδατα.
Την ίδια στιγμή, αυτή η προσέγγιση επιτελεί και έναν δεύτερο στόχο, πέραν της ενστάλαξης της μοναδικής αλήθειας στο μυαλό των πολιτών. Επιχειρεί να υπονομεύσει εκ των προτέρων την όποια διαφορετική προσέγγιση, καθιστώντας αναξιόπιστη τόσο την ίδια όσο και τον φορέα της. Μία είναι οδός. Και όποιος πρεσβεύει κάτι διαφορετικό, βαρύνεται με το βάρος της απόδειξής του. Σαν να μην αποτελούσε επαρκή μαρτυρία για την ανάγκη ρότας η εξαθλίωση της κοινωνίας και η διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας.
Με τη στάση του, δηλαδή, ο κ. Στουρνάρας, πέραν των άλλων, αντιστρέφει και το βάρος της απόδειξης: ας αποδείξουν οι «απέναντι» την εναλλακτική που προτείνουν στην υπαρκτή καταστροφή που εφαρμόζουμε. Άρα; Ό,τι προτείνει η Αριστερά αποτελεί ανεφάρμοστη ουτοπία.
Σοφιστεία; Αναμφισβήτητα.
Επιτυχημένη; Είναι δύσκολο να πειστούν για το ορθόν της προσέγγισης το 1.5 εκατομμύριο ανέργων, οι χιλιάδες νεόφτωχοι, νεοάστεγοι, οι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν, οι συνταξιούχοι, οι ιδιοκτήτες μικρομεσαίων επιχειρήσεων, όσοι είδαν τις ζωές τους να γκρεμίζονται από την εφαρμογή των μνημονιακών νόμων. Οι «παράπλευρες απώλειες» δηλαδή του «μονόδρομου». Η συντριπτική πλειοψηφία που διαψεύδει τη σοφιστεία της… ενστάλαξης.
