Της Ρένας Δούρου, Έθνος, 24 Ιουλίου 2013
Το πρώτο εξάμηνο φέτος είχε προηγηθεί εκείνη της Ιρλανδίας, ενώ έπεται εκείνη της χώρας μας. Αν κάποτε η άσκηση της εξάμηνης προεδρίας μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο, σήμερα, μια εποχή που η αρχιτεκτονική του ευρωπαϊκού εγχειρήματος παίρνει τη μορφή νεοαποικιακού οικοδομήματος, με σχέσεις ανισότητας και ανισορροπίας μεταξύ των κρατών-μελών, ο ρόλος της είναι καθαρά διακοσμητικός. Ή, για την ακρίβεια, διαμετακομιστικός.
Με την έννοια ότι η προεδρία της χώρας σε τίποτε δεν καθορίζει πολιτικές ούτε καν τις συντονίζει: εκτελεί τις κατευθύνσεις του ισχυρού, σήμερα, κέντρου, που είναι το Βερολίνο. Και οι κατευθύνσεις αυτές δεν είναι ήσσονος σημασίας: με αφορμή την αντιμετώπιση της κρίσης, καθορίζουν τη δομή και το περιεχόμενο της ΕΕ, καθιστώντας την προπύργιο εφαρμογής του σκληρότερου νεοφιλελεύθερου μοντέλου (εκείνου της εσωτερικής υποτίμησης με ό,τι συνεπάγεται σε κοινωνικό επίπεδο). Two Pack, Six Pack, εξάμηνη προεδρία και άλλα παρεμφερή εργαλεία εγγράφονται θεσμικά στην ΕΕ και διαποτίζουν τη δικαιική τάξη των κρατών-μελών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο περιβόητος «χρυσός κανόνας», η συνταγματοποίηση δηλαδή της λιτότητας.
Ο άθλιος χειρισμός της κρίσης της Κυπριακής Δημοκρατίας εφαρμόστηκε από την ιρλανδική προεδρία και οργανώθηκε από το Eurogroup και το Βερολίνο που υπαγόρευσε τους όρους της ισοπέδωσης μιας οικονομίας και μιας κοινωνίας. «Στο τέλος της ιρλανδικής προεδρίας θα ήθελα όλα τα κράτη-μέλη να έχουν κάνει σοβαρή πρόοδο αναφορικά με τη δημιουργία απασχόλησης, κυρίως των νέων», ευχόταν ο Εντα Κένι, ο συντηρητικός πρωθυπουργός της Ιρλανδίας στις αρχές του 2013. Ο ίδιος (που έχει και βλέψεις για επικεφαλής της Κομισιόν) και η κυβέρνησή του αποδείχθηκαν συνειδητοί συνοδοιπόροι της γραμμής της λιτότητας. Περιπαίζοντας μάλιστα και τους νέους με την περίφημη απόφαση της τελευταίας συνόδου κορυφής για τα 6 δισ. ευρώ για την καταπολέμηση της ανεργίας των έξι εκατομμυρίων νέων της Ευρώπης.
Με τη σειρά της, η κυβέρνηση της Λιθουανίας παρουσίασε, ως είθισται, το σύνθημα για την προεδρία της: τη δημιουργία «αξιόπιστης, αναπτυσσόμενης και εξωστρεφούς Ευρώπης». Με δεδομένες τις άριστες διμερείς σχέσεις της με τη Γερμανία (πλήρης ταύτιση στα οικονομικά και τα ενεργειακά), είναι βέβαιο ότι και η Λιθουανία θα είναι μια «καλή μαθήτρια»: δεν θα παρεκκλίνει από το δόγμα της «οικονομικής σταθερότητας». Δηλαδή, τη σκληρή λιτότητα. Αγνοώντας πεισματικά ότι «Ευρώπη» δεν είναι μόνο οι χρηματαγορές, αλλά κυρίως οι κοινωνίες που πτωχεύουν…
