Ξέρω ότι στην ειδησεογραφία υπάρχει αυτός ο αμείλικτος κανόνας που “σπρώχνει” το ένα νέο μετά από το άλλο στην κορυφή της επικαιρότητας. Ωστόσο, αυτή η ανείπωτη τραγωδία του Κονέκτικατ δεν μπορεί να παραχωρήσει τη θέση της σε τίποτε άλλο. Σε καμία άλλη είδηση. Δεν είναι μόνο το απόλυτα παράλογο της πράξης, δεν είναι μόνο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων ήσαν παιδιά, δεν είναι μόνο ότι το έγκλημα διαπράχθηκε στην κατεξοχήν περίοδο της άκρως εμπορευματοποιημένης “αγάπης”, δεν είναι μόνο η τυφλή εμμονή σε ένα σύστημα (της οπλοκατοχής και της κουλτούρας που αυτή συνεπάγεται) που αποδεδειγμένα οδηγεί σε τραγωδίες, είναι ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΑΖΙ που κάνουν τις φετινές γιορτές να έχουν μια πικρή γεύση.
Και δεν είναι μόνο τα 20 παιδιά – θύματα στις ΗΠΑ. Αλλά και τα δέκα κορίτσια 9 ως 13 ετών που έχασαν τη ζωή τους, στις 17 Δεκεμβρίου, στο Αφγανιστάν καθώς μάζευαν ξύλα σε ένα, από τα πολλά άγνωστα ναρκοπέδια της χώρας… Και τούτη η είδηση, που πέρασε στα… ψιλά της ειδησεογραφίας, κάνει πικρή τη γεύση των φετινών γιορτών, οι οποίες ούτως ή άλλως, σε αυτή τη γωνιά του κόσμου που είναι η πατρίδα μας, δεν προμηνύονταν ιδιαίτερα γιορτινές και απαστράπτουσες.
Όλοι ξέρουμε το γιατί. Ακόμη και οι κρατούντες. Οι φετινές γιορτές λοιπόν είναι “γκρίζες”, εντός κι εκτός της πατρίδας μας. Και ίσως το μόνο που μπορεί να σπάσει αυτό το γκρίζο να είναι μια σκέψη για όλα τα παιδιά θύματα: κι εκείνα του Δημοτικού του Κονέκτικατ κι εκείνα στο χωριό του ανατολικού Αφγανιστάν.
Και πάλι γνωρίζω ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Γιατί υπάρχουν στιγμές που κανείς και τίποτε δεν μπορεί να τις εξωραΐσει, να τις εξορθολογίσει.
Τέτοιες είναι και οι στιγμές του Κονέκτικατ και του Αφγανιστάν. Μαύρες και ισοπεδωτικές, μας μικραίνουν όλους μες στην ανημποριά μας.
Μια σκέψη λοιπόν για την – προδιαγεγραμμένη – τραγωδία του Κονέκτικατ,
Μια σκέψη για τα κοριτσάκια που αναζητούσαν ξύλα για να ζεστάνουν τις οικογένειές τους στο Αφγανιστάν,
Και μια κίνηση αλληλεγγύης προς όσους όσοι την έχουν ανάγκη – και είναι πάρα πολλοί στην πατρίδα μας.
Μια κίνηση που για να έχει πραγματικό αντίκτυπο, δεν θα σταματήσει μετά από τις γιορτές, δεν θα μαραθεί σαν τα αλεξανδρινά.
Αλλά θα γίνει και στάση ζωής.
Καλές Γιορτές
Ρένα Δούρου
Μια σκέψη και μια κίνηση αλληλεγγύης…
