Της Ρένας Δούρου, Έθνος, 4 Οκτωβρίου 2012
Στο προσκήνιο βρέθηκαν πρόσφατα οι γελοιογραφίες, ο ρόλος τους, ο αντίκτυπός τους, με αφορμή την απόφαση της γαλλικής σατιρικής εφημερίδας, Charlie Hebdo να δημοσιεύσει, ως αντίδραση στο σάλο που προκάλεσε η ισλαμοφοβική ταινία, σκίτσα του Μωάμεθ (το Ισλάμ απαγορεύει την αναπαράσταση του Μωάμεθ). Μια έμμεση απάντηση σε αυτή την πρωτοβουλία έδωσε ο σκιτσογράφος της Μοντ, Πλαντί, ιδρυτής της οργάνωσης «Cartooning For Peace», το 2008, ύστερα ακριβώς από το σάλο των σκίτσων του Μωάμεθ δανέζικης εφημερίδας. «Ο στόχος είναι να σκεφθούμε τον τρόπο με τον οποίο θα συνεχίσουμε να είμαστε ανεξάρτητοι, ασεβείς και ενοχλητικοί χωρίς ωστόσο να θίγουμε τους υποστηρικτές μιας θρησκείας ή ενός πολιτισμού», δήλωσε στη Μοντ, με αφορμή τα σαράντα του χρόνια στην έγκριτη εφημερίδα.
Από το 1972, όταν η Μοντ εικονογραφούσε ένα άρθρο της για τον πόλεμο του Βιετνάμ με ένα σκίτσο (ένα περιστέρι) του νεαρού Ζαν Πλαντιρέ, ως σήμερα, έχουν δημοσιευθεί 19 χιλιάδες γελοιογραφίες του. Το 1985 ήταν μια χρονιά – καμπή για τον σκιτσογράφο, καθώς ο τότε διευθυντής της Μοντ, Αντρέ Φοντέν αποφάσιζε να κάνει μια μικρή επανάσταση: να καθιερώσει τη γελοιογραφία του Πλαντί στην πρώτη σελίδα. Αυτή η απόφαση είχε τότε προκαλέσει αντιδράσεις καθώς ορισμένοι, εντός κι εκτός εφημερίδας, θεώρησαν ιεροσυλία την εισαγωγή ενός σκίτσου που «έσπαγε» την ομοιομορφία των άρθρων. Αυτός όμως ήταν ακριβώς ο στόχος της απόφασης. Η οποία δικαιώθηκε.
Αιχμηρό, καυστικό, κριτικό, με στόχο όλους τους πρωταγωνιστές της γαλλικής και διεθνούς πολιτικής σκηνής, το σκίτσο του Πλαντί λειτουργεί πλέον ως αυτοτελές σχόλιο στην πρώτη σελίδα. «Πρόκειται για ένα άρθρο γνώμης που φλερτάρει με το απαγορευμένο, με το υποκειμενικό και μερικές φορές κτυπάει και κάτω από τη ζώνη», παρατηρεί με ειλικρίνεια ο σκιτσογράφος, που θεωρεί ότι οι πιο προκλητικοί πολιτικοί, «εκείνοι που είναι υπερόπτες και προσβάλλουν τον κόσμο», αποτελούν το καλύτερο υλικό του. Όπως, για παράδειγμα, ο Νικολά Σαρκοζί. «Όταν οι αναγνώστες μου έλεγαν ότι τους αρέσει πολύ ο τρόπος που σκιτσάρω τον Σαρκοζί, τους απαντούσα ότι πρόκειται περί πορτρέτου!». Και προσθέτει σκωπτικά: «Ό,τι είναι καλό για έναν γελοιογράφο, δεν είναι απαραιτήτως καλό και για τη δημοκρατία!». Να σημειωθεί ότι άμεσα ενδιαφερόμενος, τέως πρόεδρος της Γαλλίας, είχε παραπονεθεί άπειρες φορές στην εφημερίδα για τα σκίτσα του Πλαντί. Χωρίς αποτέλεσμα…
