fbpx

cowΤης Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα Ελεύθερη Ζώνη,   16 Σεπτεμβρίου 2011

Εκτός από τη δημοσιονομική πειθαρχία, για την οποία γίνεται κατά κόρον λόγος τον τελευταίο καιρό (βλέπε και συνταγματοποίησή της μέσω του λεγόμενου «χρυσού κανόνα»), υπάρχει και η δημοσιονομική δικαιοσύνη. Εδώ και καιρό, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου φαίνεται ότι έχει πλήρως λησμονήσει τη δεύτερη, αδιαφορώντας παράλληλα για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Και τούτο λόγω του πανικού της να καλύψει τα ελλείμματα που παράγει ένας δομικά στρεβλός μηχανισμός, επιβάλλοντας φοροεισπρακτικά μέτρα που πέφτουν στα κεφάλια αποκλειστικά των κοινωνικά αδύναμων και ουδόλως των ισχυρών που συστηματικά φοροδιαφεύγουν.

Η «άνοδος» του κυβερνητικού θιάσου στη Διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης αυτό το σαββατοκύριακο ήταν ενδεικτική του τρόπου σκέψης και δράσης της εκτελεστικής εξουσίας σήμερα. Την αρχή την έκανε ο πρωθυπουργός που δήλωσε ότι σε κάθε οικογένεια πλέον θα υπάρχει ένα άτομο που θα εργάζεται! Τη συνέχεια έδωσε, με δραματικό τρόπο, το μεσημέρι της Κυριακής, ο αντιπρόεδρος και υπουργών Οικονομικών, κ. Ευ. Βενιζέλος, που ανακοίνωσε άρον άρον νέα εισπρακτικά χαράτσια, ύστερα από έκτακτο υπουργικό συμβούλιο, στην ακίνητη περιουσία ΟΛΩΝ, των ΠΑΝΤΩΝ, και μάλιστα για τέταρτη φορά (!) προκειμένου, λέει, να συγκεντρώσει 2 δις ευρώ. Κι ενώ εκκρεμεί η αποστολή των φόρων για την ακίνητη περιουσία του 2009 (ΕΤΑΚ), του 2010 (Φόρος Ακίνητης Περιουσίας), του 2011 (ΦΑΠ).

Για άλλη μια φορά λοιπόν η κυβέρνηση καταφεύγει στην εύκολη λύση. Ανίκανη να τιθασεύσει την εκτεταμένη και προκλητική φοροδιαφυγή (μια αδυναμία του κρατικού μηχανισμού εδώ και δεκαετίες) και αφού ομολόγησε διά στόματος πρωθυπουργού (στη συνέντευξη Τύπου) ότι δεν μπορεί να εισπράξει από τους μεγαλο-οφειλέτες των 150 χιλιάδων ευρώ και άνω, στοχεύει στη γνωστή «χρυσή αγελάδα»: Την πάσης φύσεως φορολόγηση εκείνων που είναι τα συνηθισμένα υποζύγια – μισθωτούς, συνταξιούχους.

Με ποια δημοσιονομική λογική; Πού είναι η δημοσιονομική δικαιοσύνη, που οφείλει να υφίσταται, όχι για τίποτε …επαναστατικούς λόγους ή για να περάσει το …γινάτι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για τη στοιχειώδη ικανοποίηση τού περί δικαίου αισθήματος, όπως αυτό επικρατεί σχεδόν σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες. Και υφίσταται αυτή η δημοσιονομική δικαιοσύνη, προκειμένου να διασφαλίζεται η συστηματική είσπραξη των εσόδων του κράτους και να μην ενθαρρύνεται η φοροδιαφυγή.

Με άλλα λόγια, έχουμε να κάνουμε με συντεταγμένη κυβερνητική ληστεία, καθώς αναρωτιέται κανείς αν αυτός είναι ένας τρόπος οι πολίτες να αναγκαστούν να ξαναγοράσουν τα σπίτια τους! Με ρυθμό διμήνου, η κυβέρνηση Γ. Α. Παπανδρέου έρχεται και επιβάλλει κάθε είδους φόρους, κυρίως στα ακίνητα, ομνύοντας ότι «έτσι θα πάρουμε την επόμενη δόση», ότι «είναι η τελευταία φορά», κοκ, αποδεικνύοντας εμπράκτως την ένδεια της πολιτικής της.

Πλέον τα ωραία λόγια του κ. Βενιζέλου και τα περίεργα ελληνικά του κ. Παπανδρέου δεν αρκούν: Είναι με μαθητική ακρίβεια βέβαιο ότι τα νέα μέτρα θα βαθύνουν την ήδη βαθιά ύφεση, «στεγνώνοντας» την αγορά και συντηρώντας έναν φαύλο κύκλο, καθώς οι κυβερνώντας δεν αποκλείουν την εκ νέου λήψη φοροεισπρακτικών μέτρων. Η κυβερνητική ένδεια δεν είναι απλά θεωρητική∙ εξαθλιώνει ακραία την κοινωνία, με την ανεργία να έχει επιστρέψει στη δεκαετία του 1960 και τους νέους και τις γυναίκες να είναι τα μεγαλύτερα θύματά της.

Η λύση, όπως επαναλαμβάνει η Αριστερά, λοιδορούμενη συστηματικά από τους κρατούντες, δεν είναι η φορολογική καταιγίδα αλλά η ριζική αλλαγή πολιτικής. Με έμφαση στην ανάπτυξη, στην απασχόληση, στις χρήσιμες δημόσιες επενδύσεις και τις κοινωνικές δαπάνες. Μόνον έτσι η κοινωνία θα βγει από τον εφιάλτη που της έχει επιβάλει η κυβέρνηση Παπανδρέου.

Share This