Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο www.aixmi.gr, 19 Ιουνίου 2011
Η Κριστίν Λαγκάρντ, νυν υπουργός Οικονομίας της Γαλλίας, αν δεν υπάρξει κάποια δραματική αλλαγή, θα διαδεχθεί τον Ντομινίκ Στρος Καν στα ηνία του ΔΝΤ. Η συνέχεια μέσα από την αλλαγή; Όχι, γιατί η Λαγκάρντ είναι χειρότερη περίπτωση. Μόνο αν κάποιος είναι ιδεοληπτικός μπορεί να θεωρεί ότι οι δυο τους είναι ισοβαρείς: διαφέρουν σε πολλά, και δυστυχώς η κ. Λαγκάρντ φαίνεται ότι διαθέτει εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα την καταστήσουν επικίνδυνη επιλογή…
Σε αντίθεση με τον Στρος Καν που ήταν πολιτικός καριέρας, η Κριστίν Λαγκάρντ εχρίσθη υπουργός Οικονομίας από τον πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, ενώ δεν είχε καμία προηγούμενη πολιτική εμπειρία – ήταν μια πολύ επιτυχημένη δικηγόρος στις ΗΠΑ… Και, ίσως, αυτή η έλλειψη πολιτικής εμπειρίας, που συνδυάζεται με τις οικονομικές γνώσεις, να μην ήταν και τόσο σημαντική, αν δεν υπήρχε η συγκεκριμένη, κρίσιμη παγκοσμίως οικονομική συγκυρία, που έχει στο επίκεντρό της την ευρωζώνη. Οι πάντες συμφωνούν ότι για την επίλυση των προβλημάτων της τελευταίας, αρχίζοντας από την Ελλάδα, περνώντας στις άλλες προβληματικές χώρες (Πορτογαλία, Ιρλανδία), φθάνοντας συνολικά στον ευρωπαϊκό νότο και καταλαμβάνοντας εντέλει το σύνολο των χωρών του ευρώ, χρειάζεται επίδειξη πρωτίστως πολιτικής βούλησης και όχι στυγνών τεχνοκρατικών δεξιοτήτων.
Μέχρι σήμερα η κ. Λαγκάρντ, από τη θέση της υπουργού Οικονομίας, δεν έχει να επιδείξει κανενός είδους πολιτική παρέμβαση, πρόταση ή όραμα για την παγκόσμια οικονομική κατάσταση, πλην μιας διαχείρισης, και αυτή χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Αν θυμηθεί κανείς δε τις δηλώσεις της, κατά την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, το 2008, ότι “πρόκειται για κάτι συγκυριακό που δεν θα αγγίξει την Ευρώπη”, δεν μπορεί παρά να αισθανθεί ρίγη ανησυχίας…
Η εμπλοκή του ΔΝΤ στην κρίση της ευρωζώνης ήταν κάτι που δεν έγινε εύκολα και προκάλεσε πολλές αντιδράσεις στο εσωτερικό του, και είναι βέβαιο ότι οι περαιτέρω αποφάσεις του (για τη χώρα μας και όχι μόνο) θα είναι αντικείμενο πολιτικών κυρίως αποφάσεων – όσοι γνωρίζουν σε βάθος τα πράγματα, υποστηρίζουν ότι η Λαγκάρντ δεν διαθέτει το ειδικό εκείνο βάρος που θα δώσει στην επέμβαση του ΔΝΤ το πολιτικό περιεχόμενο που χρειάζεται η σημερινή οικονομική συγκυρία. Με άλλα λόγια, όσο κι αν ο Στρος Καν κατηγορείτο για “σοσιαλφιλελεύθερος”, δεν έπαυε να έχει μια πολιτική οπτική των πραγμάτων, λαμβάνοντας υπόψη του κι άλλες παραμέτρους πέραν των τεχνοκρατικών. Η Λαγκάρντ, στην καλύτερη περίπτωση, θα είναι μια “ουδέτερη” επικεφαλής, ενώ στη χειρότερη μια τεχνοκράτης, στην επιθετική υπηρεσία των αγορών…
Θέλω να είμαι σαφής: ο Στρος Καν εφήρμοσε στην περίπτωση της χώρας μας την κλασική συνταγή, που μέχρι τώρα εφαρμοζόταν στις αναπτυσσόμενες χώρες, σκληρής λιτότητας (μειώσεις μισθών και συντάξεων, δραστικές περικοπές των δημοσίων δαπανών, κ.ο.κ.), που οδήγησε σε βαθύτερη ύφεση την οικονομία μας – το φάρμακο δεν έσωσε, αλλά επιδείνωσε την κατάσταση του ασθενή. Εκείνο που θα χρειαζόταν θα ήταν η χορήγηση της όποιας οικονομικής βοήθειας να συνδυαστεί με την πλήρη αντιστροφή αυτού του είδους της πολιτικής, τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού τομέα, γιατί όχι και την εφαρμογή του γνωστού πλέον φόρου Τόμπιν, τη φορολόγηση δηλαδή (κατά 0.05%) των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών δισ ευρώ, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν κοινωνικές, οικολογικές ανάγκες.
Η κ. Λαγκάρντ ανήκει σε μια κυβέρνηση, αυτή του Νικολά Σαρκοζί, που εφαρμόζει τον πιο ακραίο φιλελευθερισμό, όπως άλλωστε φάνηκε και από την αναμέτρησή της με όλα τα συνδικάτα στο θέμα της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος: δεν έκανε βήμα πίσω… Ούτε είναι τυχαίο ότι όταν το Βερολίνο πρότεινε τη φορολόγηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το Παρίσι πρότεινε την εφαρμογή της σε ένα επίπεδο –αυτό των G20– όπου ήταν γνωστό ότι η αντίθεση των ΗΠΑ στο μέτρο αυτό ακύρωνε κάθε ενδεχόμενο υλοποίησής του…
Αν ο Ντομινίκ Στρος Καν ήταν ο γιατρός που υλοποιούσε την κακή συνταγή του ΔΝΤ, η Κριστίν Λαγκάρντ θα είναι ο νεκροθάφτης κάθε ελπίδας για έναν λιγότερο αρνητικό ρόλο του ΔΝΤ στις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις…
