Της Ρένας Δούρου, Έθνος της Κυριακής, 6 Ιουνίου 2011
Όταν γράφω τούτες τις γραμμές (βράδυ Παρασκευής), η κινητοποίηση στο Σύνταγμα δεν έχει χάσει τίποτε από τη ζωντάνια και τον παλμό της, από τα εφευρετικά της συνθήματα και από τη φρεσκάδα που ξαφνικά έφερε στο μουχλιασμένο και αρτηριοσκληρωμένο πολιτικό μας σκηνικό. Ούτε και τα περιβόητα επεισόδια στην Αργυρούπολη-για τα οποία ΜΜΕ και πολιτικοί έσπευσαν να ξανανεβάσουν το χιλιοπαιγμένο έργο/παρωδία με θέμα τη βεντέτα ΣΥΡΙΖΑ-κυβέρνησης- μπόρεσαν να σπιλώσουν αυτό το καινούργιο που είναι σε εξέλιξη.
Σύμφωνοι, δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η κατάληξη. Δεν γνωρίζουμε αν θα υπάρξουν παρεκτροπές και τι είδους μπορεί να είναι αυτές. Έχουν όμως σημασία όλα αυτά; Κατά τη γνώμη μου, όχι. Γιατί από την Τετάρτη, 25 Μαΐου, μπορούμε πλέον να λέμε ότι υπάρχει ένα «πριν» κι ένα «μετά». Είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε η Αριστερά είναι διανοητικά έτοιμη είτε όχι, είτε οι διανοούμενοί μας έχουν τις απαραίτητες προσλαμβάνουσες για να επεξεργαστούν τις νέες εξελίξεις είτε όχι, ένα νέο φαινόμενο δίνει πλέον το «παρών»: πολύχρωμο, πολύβουο, μαζικό και σαφές στην έκφραση της αηδίας και της απόρριψης του συστήματος εξουσίας, εξόχως αντιφατικό.
Ας αφήσουμε λοιπόν τις μεμψιμοιρίες ή επιφυλάξεις –«κι αν καταλήξουμε σε μια νέα Βαϊμάρη;», «κι αν κυριαρχήσουν οι ξενόφοβοι και οι ρατσιστές;», «κι αν κερδίσουν οι εθνικιστές;», «κι αν οδηγηθούμε σε εκτροπή;»-, κι ας προσπαθήσουμε να αφουγκραστούμε τι ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ τα εφευρετικά, καυστικά, ενίοτε αδέξια, συνθήματα του κόσμου, χωρίς να επιχειρούμε να δώσουμε μαθήματα (κλασικό χούι αριστερών) ή να κινδυνολογήσουμε.
«Και το περιστατικό με τους βουλευτές που εγκλωβίστηκαν στη Βουλή το βράδυ της Τρίτης;», ακούω την επίκριση. Προς τι οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί; Ποιος ευθύνεται για τη σημερινή κατάντια της Βουλής, που έχει μεταβληθεί, από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, σε απλό ιμάντα μεταβίβασης κι εκτέλεσης εντολών; Γιατί το Κοινοβούλιό μας δεν ευτελίστηκε την τελευταία εβδομάδα ή τους τελευταίους μήνες: συστηματικά από το 1974 η Εθνική Αντιπροσωπεία μετατράπηκε σε δεκανίκι της εκάστοτε εξουσίας, με τους βουλευτές πειθαρχικά πρόβατα που αριθμούν πειθαρχικά τις ψήφους τους. Πού πήγε η ανεξαρτησία των βουλευτών; Πού πήγε ο ρόλος του Κοινοβουλίου ως αυτοτελούς νομοθετικής εξουσίας; Κυβερνήσεις και κυβερνητικοί βουλευτές τον απεμπόλησαν από κοινού. Ας μην σοκάρονται υπέρμετρα λοιπόν ορισμένοι στα τηλεπαράθυρα, εκφράζοντας την «οργή» τους για τον «όχλο». Τώρα είναι αργά: όταν ο Συνασπισμός εδώ και πολύ καιρό κατέθετε τεκμηριωμένες προτάσεις για αναβάθμιση και διαφάνεια των αντιπροσωπευτικών θεσμών, είτε χλευαζόταν από κάποιους μικρόνοες «υπερεπαναστάτες» είτε αγνοούνταν από τα κόμματα εξουσίας, που δεν μπορούσαν να αφήσουν το σύστημα (και την κουτάλα) της μίζας να πάει χαμένο. Σήμερα οι αγανακτισμένοι αντιστρέφουν το κάτοπτρο και η αντανάκλαση της εικόνας είναι τραγελαφική μεν, αυθεντική δε: άλλοι εθνοπατέρες να το σκάνε μέσα στο σκοτάδι του Εθνικού Κήπου κι άλλοι με τα αυτοκίνητά τους να περνούν από την οδό που άνοιξαν οι αστυνομικές δυνάμεις, υφιστάμενοι τη χλεύη των αγανακτισμένων. Αποκρουστικές και οι δύο εκδοχές – συνιστά ωστόσο αποθέωση της υποκρισίας, ΜΜΕ, κομμάτων, η στηλίτευση των συγκεντρωμένων.
Μήπως, όμως, υπάρχει όντως ο κίνδυνος μιας νέας Βαϊμάρης; Ναι, υπάρχει. Αλλά αυτό είναι το διακύβευμα, αυτή είναι η πρόκληση για τις δυνάμεις της αριστεράς: να δώσουν θετική διέξοδο στην οργή, όχι με τους γνωστούς τρόπους του «καπελώματος», αλλά κοινωνικοποιώντας την αγανάκτηση, υποβοηθώντας την να μετατραπεί σε αίσθηση συλλογικότητας, να νοηματοδοτηθεί μέσα σε μια νέα λαϊκότητα.
