Συνέντευξη στην εφημερίδα «ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ»
από τον αρχισυντάκτη Μ. Παπαδόπουλο, 16/1/2008
Η πρώτη κινητοποίηση των φοιτητικών συλλόγων για τη νέα χρονιά έλαβε χώρα την Πέμπτη (αναγνώριση Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών). Τι κλίμα βλέπετε να δημιουργείται και ποια προβλέπετε ότι θα είναι η συνέχεια;
Ο Συνασπισμός εδώ και χρόνια έχει προειδοποιήσει την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και μετά της ΝΔ, ότι η συνέχιση της λειτουργίας Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών που συνεργάζονται με ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια θα οδηγήσει στην παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα ζητήσει την αναγνώριση των επαγγελματικών τους δικαιωμάτων, με το επιχείρημα ότι διαθέτουν πτυχίο αναγνωρισμένου ευρωπαϊκού πανεπιστημίου.
Η συνέχιση της λειτουργίας των ιδιωτικών Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών που παραχωρούν πτυχία μέσω ευρωπαϊκών πανεπιστημίων, οδηγεί πλέον στην παραβίαση του άρθρου 16 του Συντάγματος για τον δημόσιο χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Η κυβέρνηση της ΝΔ οφείλει να σέβεται το Σύνταγμα και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό σημαίνει ότι οφείλει άμεσα να αφαιρέσει τις άδειες λειτουργίας από τα συγκεκριμένα ΚΕΣ, οι οποίες, μάλιστα, έχουν εκδοθεί από το Υπουργείο Εμπορίου και όχι το Υπουργείο Παιδείας.
Η κίνηση αυτή μάλιστα, δεν θα έχει κανένα απολύτως πρόβλημα σε σχέση με την κοινοτική νομοθεσία, δεδομένου ότι με βάση τη Συνθήκη της Ε.Ε. οι άδειες λειτουργίας εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ανήκουν στην αποκλειστική δικαιοδοσία των χωρών – μελών, χωρίς καμία απολύτως δυνατότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να παρεμβαίνει
Όσον αφορά τις προσωπικές προβλέψεις που μου ζητάτε…Θα ήθελα να μπορούσα να προβλέψω μια κυβέρνηση κι ένα Υπουργό Παιδείας, ο οποίος θα ήταν σε θέση να αντιληφθεί ότι η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που έχει ανάγκη ο τόπος δεν μπορεί να γίνει αποσπασματικά, δεν μπορεί να παίζει με το όνειρο της ελληνικής οικογένειας για την είσοδο των παιδιών της στα ανώτατα ιδρύματα.
Ως μαθήτρια έζησα τη μεταρρύθμιση που δεν έγινε… του κ. Σουφλιά. Θυμάμαι τα ερωτηματολόγια στο σχολείο. Στο πανεπιστήμιο έζησα τις “μεταρρυθμιστικές” απόπειρες του τότε υπουργού παιδείας Γιώργου Παπανδρέου και ως φοιτήτρια του Παιδαγωγικού χρειάστηκε να εξετασθώ στις μεταρρυθμίσεις που έγιναν από γεννήσεως του ελληνικού κράτους. Η σπουδή αυτή με οδήγησε στην εξής άποψη: καμία μεταρρύθμιση δεν είναι σοβαρή εάν περιορίζεται στην είσοδό μας στο πανεπιστήμιο. Με μία μικροκομματική και ψηφοθηρική λογική οι διάφοροι υπουργοί επιχειρούν τσαπατσουλιές σε σχέση με την είσοδό μας, γιατί αυτό μας καίει, όπως και την οικογένειά μας που πληρώνει χιλιάδες ευρώ στα φροντιστήρια. Μια σοβαρή εκπαιδευτική μεταρρύθμιση απαιτεί προτάσεις για το σύνολο της παιδείας που ξεκινούν από το νηπιαγωγείο. Ο ΣΥΝ έχει καταθέσει μια τέτοια δέσμη προτάσεων, την οποία ούτε η κ. Γιαννάκου, ούτε ο κ. Στυλιανίδης θέλησαν να λάβουν υπόψη τους. Εάν δείτε στην Ευρώπη, ποια χώρα με τους δείκτες της Ε.Ε. έχει τα καλύτερα Πανεπιστήμια; Η Φινλανδία. Τι διαφορά υπάρχει μεταξύ Φινλανδίας και Ελλάδας; Ότι στην Φινλανδία χρηματοδοτούν την Παιδεία με ένα 8,5% και στην Ελλάδα την χρηματοδοτούν με το ζόρι 3%. Αν υπάρχουν προβλήματα στα ελληνικά Πανεπιστήμια έχουν σχέση και μ’ αυτήν την λειψυδρία πόρων που υπάρχουν.
Οι φοιτητές αγωνιούν και αγωνίζονται, αλλά η λαίλαπα της ανεργίας, της ανασφάλιστης εργασίας, της γενιάς των 700 ευρώ, που θα κληθεί να εργαστεί τουλάχιστον μέχρι τα 65 χωρίς και πάλι εξασφαλισμένο συνταξιοδοτικό μοντέλο, υποθηκεύει το χαμόγελο στο μέλλον τους και την προοπτική στη ζωή τους. Ποιά η εκτίμησή σας και ποιές κινήσεις πιστεύετε ότι στοχεύουν αποτελεσματικότερα στην ανάσχεση αυτών των απειλών;
Το κεντρικό πρόβλημα της κοινωνικής ασφάλειας στη χώρα μας είναι το επίπεδο απασχόλησης. Εάν μπορούσαν να απασχοληθούν οι άνεργοι , οι γυναίκες, οι νέοι, οι μακροχρόνια άνεργοι το ισοζύγιο κοινωνικής ασφάλισης θα ήταν διαφορετικό.
Η αύξηση της απασχόλησης, η μείωση της ανεργίας θα αποτελούσε ασφαλώς την πιο υγιή λύση. Μειώνονται τα κοινωνικά αλλά και τα προβλήματα που προκαλούνται λόγω της ανεργίας, αυξάνονται τα έσοδα των Ταμείων, μειώνονται οι δαπάνες προστασίας από την ανεργία, συρρικνώνονται μακροπρόθεσμα οι κοινωνικές δαπάνες, αυξάνεται το διαθέσιμο εισόδημα και η κατανάλωση, ενισχύεται η ζήτηση , τονώνεται η απασχόληση.
Τα προβλήματα που προκύπτουν από το χαμηλό επίπεδο απασχόλησης που εμποδίζει την αυτοτροφοδότηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης επιδεινώνονται από την τεράστια εισφοροδιαφυγή και εισφοροκλοπή αλλά και την αδήλωτη εργασία, που αποτελούν μάστιγα του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος. Υπολογίζεται ότι οι ανασφάλιστοι εργαζόμενοι είναι περίπου 1,1 εκατ. από την άποψη των διαφυγόντων εσόδων, σε αυτούς πρέπει να προστεθούν άλλοι 500.000 εργαζόμενοι που ασφαλίζονται με μισθό μικρότερο από αυτόν που πραγματικά λαμβάνουν.
Τεράστιος αριθμός εργαζομένων υπό τον φόβο της απόλυσης αναγκάζονται να υποχωρούν στις εργοδοτικές πιέσεις και δουλεύουν σε καθεστώς παρανομίας.
Με βάση εκτιμήσεις , η εισφοροδιαφυγή φέτος θα φτάσει το 21% των εσόδων των Ταμείων δηλαδή τα 5,8 δις . Πρόκειται για αλματώδη αύξηση καθώς το 2006 οι ασφαλιστικοί φορείς έχασαν λόγω της μαύρης εργασίας 4,5 δις . Οι απώλειες του ΙΚΑ, από αυτή την αιτία υπολογίζονται ότι ξεπερνούν τα 2,2 δις . Ένας στους πέντε εργαζόμενους απασχολείται χωρίς να ασφαλίζεται.
Παρά τον μύθο που καλλιεργείται, για να δημιουργηθεί άλλοθι ότι οι ανασφάλιστοι είναι κυρίως μετανάστες τα στοιχεία αποδεικνύουν πως 2 στους 3 ανασφάλιστους είναι έλληνες και μάλιστα νεαρής ηλικίας.
Η Κυβέρνηση της Ν.Δ. ανοίγει το διάλογο για το ασφαλιστικό με μόνο στόχο να βρει άλλοθι και συνένοχους για μέτρα που θα αφαιρούν ασφαλιστικά δικαιώματα και κατακτήσεις και θα μειώνουν τη χρηματοδότηση του κράτους προς τα ασφαλιστικά ταμεία.
Στη λογική της κυβέρνησης έχουν επιστρατευτεί ο πρώην πρόεδρος της ΟΚΕ κ. Αναλυτής και ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, κ. Γκαργκάνας, που κατέθεσαν προτάσεις που στο επίκεντρό τους έχουν την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων του συστήματος από τα ίδια τα ταμεία και τους ασφαλισμένους –κυρίως από τους νέους εργαζομένους και τις γυναίκες- μέσω της μείωσης των συντάξεων, της αύξησης των ορίων ηλικίας, της δραστικής μείωσης όλων των πρόωρων – και όχι μόνο ειδικών κατηγοριών – συνταξιοδοτήσεων και της απαλλαγής του κράτους και των εργοδοτών από υποχρεώσεις τους.
Στον αντίποδα αυτής της λογικής είναι οι δικές μας προτάσεις, βασικός πυρήνας των οποίων είναι η διασφάλιση του δημόσιου, κοινωνικού και αναδιανεμητικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος. Οι δικές μας προτάσεις είναι προτάσεις διαλόγου, αλλά προς τους εργαζόμενους, το Συνδικαλιστικό Κίνημα, τους κοινωνικούς και επιστημονικούς φορείς, τις δημοκρατικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης, προκειμένου να αναπτυχθεί ένα μέτωπο αντίστασης, υπεράσπισης και διεύρυνσης του κοινωνικού κράτους.
Στη βάση αυτή θα πρέπει να επιστραφούν στα ασφαλιστικά ταμεία τα διαχρονικά λεηλατηθέντα αποθεματικά τους, να θεσμοθετηθεί η τριμερής χρηματοδότηση, να προωθηθούν ρυθμίσεις για νέους πόρους που θα μπορούν να προέρχονται από τη μείωση των εξοπλισμών, τη φορολόγηση της υπεραξίας των χρηματιστηριακών συναλλαγών, τη φορολογία των κερδοφόρων επιχειρήσεων ή από άλλες συναφείς πηγές.
Στη βάση αυτή θα πρέπει να καταργηθούν όλες οι εργασιακές και ασφαλιστικές διακρίσεις νέων και παλαιών εργαζόμενων και να καταργηθούν όλες οι αντιασφαλιστικές διατάξεις των νόμων 2084/92 και 3029/2002.
Στη βάση αυτή θα πρέπει να αντιμετωπιστεί η εισφοροδιαφυγή, ώστε να ενισχυθούν ουσιαστικά οι πόροι των Ταμείων. Στη βάση αυτή θα πρέπει να αυξηθούν δραστικά οι συντάξεις και κυρίως οι κατώτερες, με δεδομένο ότι το 71% των συνταξιούχων στη χώρα μας παίρνει συντάξεις κάτω από 600 το μήνα.
Οι διάφορες χαριστικές ρυθμίσεις των οφειλομένων εισφορών υπέρ των επιχειρήσεων που παρανομούν όχι μόνο είναι σκανδαλώδεις και προκλητικές και ενθαρρύνουν την συνέχιση της παρανομίας αλλά είναι και αναποτελεσματικές αφού δεν καταφέρνουν να εισπράξουν παρά ελάχιστο τμήμα των οφειλομένων και παράνομα παρακρατουμένων εισφορών.
Όταν οι κυβερνήσεις αφήνουν τους ελεγκτικούς μηχανισμούς να «αποσαθρώνονται» εξ αιτίας των διαρκών σοβαρότατων ελλείψεων σε προσωπικό, όταν παρέχεται διαρκής ασυλία και όταν επιδεικνύεται υπερβολική ανεκτικότητα στους εργοδότες που παρανομούν, είναι τουλάχιστον προκλητικό να επικαλούνται αυτά τα προβλήματα για να μειώσουν τα κοινωνικά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Τα αποθεματικά των ασφαλιστικών Ταμείων αποτελούν προϋπόθεση για την υγιή και ασφαλή χρηματοδότηση του συστήματος.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις τα αποθεματικά που έχουν στη διάθεσή τους τα ασφαλιστικά Ταμεία στη χώρα μας είναι πολύ χαμηλότερα από τα αναγκαία, τόσο σε σύγκριση με τις ανάγκες του συστήματος όσο και σε σύγκριση με τα διαθέσιμα αποθεματικά άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Βασική αιτία των ελλειμμάτων, αποτελεί το αναμφισβήτητο γεγονός ότι από τις αρχές τις 10ετίας του 50 το ασφαλιστικό σύστημα λεηλατείται συστηματικά από κράτος και εργοδότες με τις ευλογίες των εκάστοτε Κυβερνήσεων.
Για αρκετές δεκαετίες τα αποθεματικά των Ταμείων ήταν υποχρεωτικά άτοκα και στη συνέχεια απολάμβαναν ενός επιτοκίου κατά κανόνα πολύ χαμηλότερου του απλού επιτοκίου ταμιευτηρίου της αγοράς.
Η κρίση του χρηματιστηρίου, όπου τα χρήματα των εργαζομένων, εξανεμίστηκαν στην προσπάθεια μιας τεχνητής ανόδου των χρηματιστηριακών τιμών απομείωσε ακόμη περισσότερο τα αποθεματικά.
Το πρόσφατο σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων όπου τα ελλείμματα της κρατικής χρηματοδότησης έγινε προσπάθεια να καλυφθούν, σε βάρος των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων, που έγιναν λεία διαφόρων διεθνών και εγχωρίων μεσαζόντων, είναι περίπτωση απολύτως ενδεικτική μιας ληστρικής νοοτροπίας που συνεχίζεται σε βάρος των χρημάτων των εργαζόμενων.
Η ελληνική Πολιτεία οφείλει να αναπληρώσει τις απώλειες που έχουν υποστεί τα ασφαλιστικά Ταμεία, εξ αιτίας αναγκαστικών νόμων, που στερούσαν από τα Ταμεία τη δυνατότητα εκμετάλλευσης των αποθεματικών τους με βάση τις αρχές και τους κανόνες μιας συνετούς διαχείρισης
Ο μεγαλύτερος κακοπληρωτής των ασφαλιστικών Ταμείων είναι το ίδιο το δημόσιο. Η Κυβέρνηση όχι μόνο δεν πληρώνει τα χρέη από τις ασφαλιστικές εργοδοτικές εισφορές δημοσίων οργανισμών, επιχειρήσεων κλπ αλλά δεν αποδίδει ολόκληρη και τη θεσμοθετημένη συμμετοχή του κράτους, που ανέρχεται σε 1% του ΑΕΠ, στη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης.
Τα Ταμεία αναγκάζονται να δανείζονται με υψηλά επιτόκια από τις τράπεζες για να καλύψουν τις τρέχουσες ανάγκες τους, με αποτέλεσμα να έχουν απώλειες και από τα υψηλά επιτόκια που πληρώνουν αλλά και από τη μη εκμετάλλευση των χρημάτων που τους οφείλονται.
Η μη διεκδίκηση με κάθε μέσο των θεσμοθετημένων πόρων του Κράτους από τις διοικήσεις των ασφαλιστικών Ταμείων συνιστά απαράδεκτη τακτική και υπό ορισμένες προϋποθέσεις θα μπορούσε να είναι και ποινικά κολάσιμη.
Η 15η του Οκτώβρη ορίστηκε ως «πράσινη» Παγκόσμια Ημέρα Δράσης των blogs. Το περιβάλλον αποτελεί πλέον την Νο 1 τρομοκρατική απειλή σε όλο τον πλανήτη με την ανοχή αν όχι την συνέργια των περισσοτέρων κυβερνήσεων. Πώς κρίνετε την εξέγερση των απλών πολιτών και την συνέγερση των συνειδήσεων απέναντι στον παγκόσμιο κίνδυνο, έξω από κόμματα και κράτη;
Δεν μπορώ να ακούω τη λέξη «τρομοκρατική». Μου θυμίζει τις «ασύμμετρες απειλές» που ακούσαμε το καλοκαίρι! (γέλια)
Οι ενέργειες που στοχεύουν στην αφύπνιση του κόσμου είναι συγκινητικές, αλλά, χρειάζεται και ο «κόσμος», ο κάθε ένας από εμάς δηλαδή, να δράσει.
Όπως ξέρεις σαν ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, τόσο μέσω των τοπικών παραγόντων μας που εκλέχτηκαν στις τελευταίες Δημοτικές εκλογές, όσο και μέσω των μελών μας δεν μένουμε στα λόγια ή ακόμα χειρότερα, στα ευχολόγια. Έχουμε στοχευμένες δράσεις, ανάλογα με τα θέματα που υπάρχουν και τα προβλήματα που προκύπτουν. Και αυτό που βλέπουμε είναι ότι ο πολίτης πλέον είναι αποφασισμένος να δράσει και να κάνει κάτι ουσιαστικό.
Δυστυχώς, τα εμπόδια που συναντά είναι εξωφρενικά και το απίστευτο είναι ότι προέρχονται από τους φορείς εκείνους που θα έπρεπε να τον βοηθούν και να τον ενημερώνουν!
Το θέμα του περιβάλλοντος αποτελεί πεδίο πολιτικής εκμετάλλευσης και αντιμετωπίζεται περιέργως στενόμυαλα, από τα δύο «μεγάλα» κόμματα. Και είναι λογικό.
Το ζητούμενο είναι ο έλεγχος, μέσω των ισχυρών σχέσεων εξάρτησης του πολίτη με το γραφειοκρατικό τέρας που δημιούργησαν προς δικό τους όφελος οι πολιτικοί.
Όσο η ενέργεια θα βρίσκετε στον κεντρικό έλεγχο του κράτους ή των όποιων οργανισμών και το δικαίωμα στην αυτοδιαχείριση των πόρων και των αναγκών δεν δοθεί στις τοπικές αυτοδιοικήσεις θα συνεχίσουμε να μιλάμε για σενάρια καταστροφής και όχι για λύσεις.
Βοτανικός-Ελαιώνας-Χυτά-Καμμένα Πάρνηθας-Πεντέλης-Υμηττού, δέσμευση ελεύθερων χώρων για χρήσεις εκτός «πράσινου», κατεδάφιση νεοκλασσικού μπροστά από τα Μουσείο Ακροπόλεως, ήπια δόμηση σε χαρακτηρισμένες ως δασικές περιοχές. Αγκάθια στο σταυρό του Γολγοθά της διαβίωσης των πολιτών αυτής της πόλης.
Και η λίστα, δυστυχώς, είναι πολύ μεγαλύτερη κ. Παπαδόπουλε. Nα σας αναφέρω xαρακτηριστικά μόνο όσα έλαβαν χώρα την τελευταία εβδομάδα.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν: την κίνηση της ευρωπαϊκής διαδικασίας σε βάρος της Ελλάδας, επειδή η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτε για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των ενεργοβόρων κτιρίων.
Αντ’ αυτού είχαμε την ανακοίνωση της απόφασης για μετεγκατάσταση των υπουργείων ΥΠΕΘΟ και ΥΠΕΧΩΔΕ σε νέα κτίρια, στο Χαλάνδρι και τον Ταύρο αντίστοιχα, επιλογές που θα επιβαρύνουν με περισσότερο τσιμέντο την Αθήνα.
Ο αρμόδιος υπουργός Περιβάλλοντος [sic] επιμένει στην τσιμεντοποίηση του μητροπολιτικού πάρκου του Ελληνικού παρόλο την ύπαρξη κοινοτικών κονδυλιών που διατίθενται, όπως αποκάλυψε με σχετική του ερώτηση ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ, Δ. Παπαδημούλης.
Είναι αδιανόητη η πεισματική άρνηση του κ. Σουφλιά να ενταχθεί το έργο στο 4ο Κ.Π.Σ.
Όλοι θυμόμαστε τον κ Καραμανλή ως αξιωματική αντιπολίτευση να επιτίθεται στον κ. Σημίτη για τις προθέσεις του να διαθέσει το Ελληνικό σε ιδιώτες. Τόσα χρόνια μετά κι ενώ δεν υπάρχει το άλλοθι της εξεύρεσης χρημάτων ο κ. Καραμανλής και ο κ. Σουφλιάς σφυρίζουν αδιάφορα σε σχέση με την επιβεβλημένη υποχρέωση της Πολιτείας απέναντι στα εκατομμύρια των κατοίκων του Λεκανοπεδίου.
Δεν πρόκειται απλά για προεκλογική δέσμευση που δεν υλοποιείται. Εδώ μιλάμε για ζητήματα που αφορούν την ποιότητα της ζωής μας και την ίδια την υγεία μας μετά κι από όσα συνέβησαν στην Αττική και σε ολόκληρη την Ελλάδα τον περασμένο Αύγουστο.
Αν αυτά ήταν τα κακά νέα από το μέτωπο του περιβάλλοντος την τελευταία εβδομάδα, υπάρχουν και καλά κι αναφέρομαι στις όλο και αυξανόμενες ενδείξεις ότι τα περιβαλλοντικά προβλήματα γίνονται συνείδηση όλων μας, ενώ την ίδια στιγμή θέλω να σταθώ στην επίσης αυξημένη ευαισθησία των ΜΜΕ απέναντι στο λόγο των κινημάτων πόλης και ενεργών πολιτών.
Τον περασμένο Φεβρουάριο, μεσούσης της κρίσης των περιβόητων ομολόγων με βαλίτσες με τα χρήματα των Ελλήνων ασφαλισμένων να πηγαίνουν και να έρχονται σε νησιά με δύσκολα ονόματα και πολλές off shore, ο ΣΥΝ έδωσε συνέντευξη τύπου και παρουσίασε τις θέσεις του για το περιβάλλον.
Επρόκειτο για μια σειρά πολύ συγκεκριμένων προτάσεων που αφορούσαν από τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας έως τα μέτρα που όφειλαν να παρθούν εν όψει ενός δύσκολου καλοκαιριού.
Τότε, κ. Παπαδόπουλε, είχαμε κατηγορηθεί ότι ήμασταν εκτός πραγματικότητας, αφού δε θέλαμε να πάρουμε μέρος σε μια επικαιρότητα, όπου στα τηλεπαράθυρα ξιφουλκούσαν οι γαλάζιοι με τους πράσινους για το ποιος είχε κλέψει περισσότερο τα ασφαλιστικά ταμεία, δηλαδή τον ιδρώτα σας και το δικαίωμά μου σε μια αξιοπρεπή σύνταξη. Είχαμε προτιμήσει να κάνουμε πολιτικό έργο παρουσιάζοντας τις προτάσεις μας για το περιβάλλον.
Αν και δεν είναι πάντα ευχάριστο να δικαιώνεσαι στην πολιτική•μετά από μόνο λίγους μήνες ήρθε η εθνική τραγωδία, για την οποία υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη είχαν να μας πουν ότι φταίει το ΠΑΣΟΚ, οι ασύμμετρες απειλές και ο στρατηγός άνεμος. Τις προτάσεις του ΣΥΝ, ούτε που τις είχαν ακούσει και φυσικά, αρνήθηκαν να τις συζητήσουν ή έστω να τις αναφέρουν για να μην φανούν πόσο λίγοι είναι.
Σήμερα με το πλέον ακριβό τίμημα οι Έλληνες πολίτες γνωρίζουν και διεκδικούν, αγωνίζονται για το περιβάλλον, για την ίδια μας την αναπνοή. Και αυτό με γεμίζει αισιοδοξία και δύναμη.
Κρίση στο ΠΑΣΟΚ, επικίνδυνη ισορροπία στη Ν.Δ., «αφασία» γραμμής στο ΚΚΕ, επικίνδυνα μονοπάτια στο ΛΑΟΣ. Και ο ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκει συνεχώς και καλύτερο γκελ στην ανταπόκριση των πολιτών. Πώς προδιαγράφεται το πολιτικό σκηνικό στο άμεσο μέλλον (ευρωεκλογές και πιθανές νέες πρόωρες);
Τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα στις βουλευτικές εκλογές ήταν πραγματικά ενθαρρυντικά για τους αγώνες και την ουσιαστική πολιτική παρέμβαση του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχει ένας προβληματισμός όλων των πολιτών για ένα μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό που θέλει: το ΛΑΟΣ εντός της ελληνικής βουλής να είναι το δεκανίκι μιας κυβέρνησης αποφασισμένης να προχωρήσει σε σκληρά μέτρα για όλους μας, το ΠΑΣΟΚ να σπαράσσεται σε διαδικασίες πολιτικών καλλιστείων για εύρεση αρχηγού και το ΚΚΕ να βαδίζει το μοναχικό δρόμο του Λούκι Λουκ, του συνεπή καβαλάρη.
Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό δεν ξέρω εάν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει γκελ (γέλια), αλλά είμαι σίγουρη ότι έχει καίριο κι αποφασιστικό ρόλο για το παρόν και το όλων μας.
Η σιγουριά μου αφορά την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ όλο το προηγούμενο διάστημα ως τη μόνη αξιόπιστη αντιπολιτευτική κοινοβουλευτική ομάδα που ήταν και ο βασικός λόγος για τόσους νέους και νέες να είμαστε σίγουροι για την επιλογή μας να στρατευτούμε με το Συνασπισμό.
Ο Συνασπισμός δεν είναι απλά ένα μικρό κόμμα που ενισχύθηκε στο πλαίσιο διαμαρτυρίας των συμπολιτών μου. Όπως ήδη σας είπα τα τελευταία τριάμισι χρόνια
αναδειχθήκαμε σε μια συγκροτημένη, σοβαρή, τεκμηριωμένη και μαχητική δύναμη αντιπολίτευσης, και δημιουργήσαμε -θα έλεγα- και ένα νέο μοντέλο αντιπολίτευσης, κάνοντας κριτική σε όλα τα βασικά ζητήματα των κυβερνητικών πολιτικών όπου διαφωνούσαμε αλλά, την ίδια στιγμή, ήμαστε και μια δύναμη προγραμματικών θέσεων και προβολής προτάσεων. Δεν υπήρχε σχεδόν κανένα νομοσχέδιο στο οποίο εμείς να μην έχουμε την αντιπρότασή μας. Ακόμη και σε νομοσχέδια στα οποία ήμασταν σε μεγάλη σύγκρουση, όπως για παράδειγμα το νόμο–πλαίσιο για την Παιδεία, εμείς αναδείξαμε και προωθήσαμε έναν πλήρη νόμο–πλαίσιο, με συγκεκριμένες προτάσεις που αφορούσαν από το νηπιαγωγείο έως το Πανεπιστήμιο.
Με το Συνασπισμό έγινε πιο ξεκάθαρη η γραμμή εκείνη που διαχωρίζει τους επαγγελματίες πολιτικούς από τους συμπολίτες μας που έχουν όραμα, ιδέες και δύναμη να κάνουν Πολιτική.
