της Ρένας Δούρου, εφημερίδα Παρασκήνιο, 18/01/2008
Έχουν περάσει κιόλας έξι μήνες από τότε που η Ελλάδα πένθησε το χαμό δεκάδων συμπολιτών μας, αλλά και την ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή. Κάποιοι επιτήδειοι “παρηγορήθηκαν” με τις επιταγές των 3000 ευρώ, ενώ οι πιο εύπιστοι με τις υποσχέσεις κυβερνητικών αξιωματούχων. Σαν ανέκδοτο ηχούν πλέον οι δηλώσεις του πρωθυπουργού “όπου υπήρχε δάσος, θα γίνει δάσος”.
Οι κυβερνητικές πολιτικές στην Πάρνηθα, την Πεντέλη και την Πελοπόννησο είναι απολύτως χαρακτηριστικές. Για να μη μιλήσουμε για το πολυδιαφημισμένο Πάρκο του Ελληνικού, διότι θα πέσει το τσιμέντο να μας πλακώσει. Στις αυθόρμητες διαμαρτυρίες χιλιάδων Ελλήνων έξω από τη βουλή, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε για σειρά μέτρων που εξαντλήθηκαν σε τηλεμαχίες παραθύρων μεταξύ κοινοταρχών και υπευθύνων για τις αποζημιώσεις.
Έξι μήνες μετά οι πυρόπληκτοι του Αυγούστου παλεύουν με τις πλημμύρες, ταΐζουν τα ζωντανά τους με υπερκοστολογημένες τροφές και παρακολουθούν ομιλούσες κεφαλές στα τηλεπαράθυρα που αναλύουν φωτογραφίες ροζ περιεχομένου. Όσο κι εάν επιχειρείται να περιοριστεί η τραγική υπόθεση Ζαχόπουλου στις ροζ πτυχές μιας εξωσυζυγικής ιστορίας, αυτό που αναδεικνύεται και γίνεται αντιληπτό και από τον πλέον αφελή είναι η παθογένεια του ευρύτερου πολιτικού συστήματος, οι χρόνιες παθήσεις όχι μόνο της εκτελεστικής, αλλά και της δικαστικής εξουσίας και της δημοσιογραφίας.
Παθήσεις που σε μια χώρα «κολλητών» δεν επιτρέπουν το σχεδιασμό μακροπρόθεσμων πολιτικών και την υλοποίηση μέτρων για την αντιμετώπιση κρίσιμων ζητημάτων, όπως η ανεργία που πλήττει τους νέους, το ασφαλιστικό, η υγεία, πολλώ δε μάλλον μια σοβαρή στρατηγική για το περιβάλλον, για την ίδια μας δηλαδή τη ζωή.
Έως πρότινος, οι “ενεργοί” νέοι και νέες, όπως όσοι ανήκουν σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) ή σε κόμματα με περιβαλλοντικές ευαισθησίες(ΣΥΝ), αντιμετωπίζονταν με απαξίωση και καχυποψία: οι πρώτοι, ως απολίτικοι, ο δεύτερος ως κόμμα που δεν έχει προτεραιότητες σημαντικές στον προγραμματικό του λόγο, όπως η περιβόητη αειφόρος ανάπτυξη-λες και το ένα πάει ξέχωρα από το άλλο.
Φτάσαμε το καλοκαίρι να αμυνόμαστε, να υπερασπιζόμαστε και εντέλει να διαδηλώνουμε για το αυτονόητο: την προστασία του περιβάλλοντος που μας φιλοξενεί και που εμείς, με την αλαζονεία και την αλόγιστη χρήση του, καταστρέψαμε και συνεχίζουμε να το καταστρέφουμε ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα, ως αν να έχουμε εξασφαλίσει τη μετάβασή μας σε κάποια άλλη γωνιά του Γαλαξία.
Σήμερα, δεν χρειάζεται πια όσοι και όσες έχουμε λοιδορηθεί για αφέλεια ή πολιτική αστοχία να απολογούμαστε. Είναι η ίδια η τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ολόκληρος ο πλανήτης που απαντά για εμάς. Μονάχα που στην πολιτική και στη ζωή γενικότερα δεν είναι πάντα ευχάριστο να δικαιώνεσαι.
Όσες και όσοι εθελοντικά βρεθήκαμε στην κατάσβεση της φωτιάς του Υμηττού κοιτάξαμε προς τα κάτω και αντιμετωπίσαμε το μοναδικό δάσος που δε φαίνεται να απειλείται άμεσα : το δάσος των κεραιών και των κλιματιστικών, εκείνο το οποίο ευθύνεται μεταξύ άλλων για την αύξηση της θερμοκρασίας και το αβίωτο της ζωής μας στο λεκανοπέδιο. Οι προτάσεις για την καταστροφή του συγκεκριμένου δάσους υπάρχουν και όλα δείχνουν ότι πρέπει να αρχίσουν να υλοποιούνται από… ΧΘΕΣ.
Προτάσεις πολύ συγκεκριμένες αρκεί η ευαισθησία και η προσοχή όλων και εννοώ κυρίως αυτών που ασκούν την εξουσία σήμερα να είναι στραμμένη προς την υλοποίηση άπλων μέτρων, όπως οι πράσινες ταράτσες κι όχι στα «πράσσειν άλογα», τα μπλε ομόλογα και τα ροζ DVD.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι οι πράσινες στέγες βελτιώνουν την ποιότητα της ατμόσφαιρας (παράγουν οξυγόνο, φιλτράρουν τη σκόνη), αντιμετωπίζουν το φαινόμενο της επίδρασης της Αστικής Θερμικής Νησίδας (το φαινόμενο της αύξησης της θερμοκρασίας στο κέντρο της πόλης σε σχέση με τα προάστια), και βεβαίως συμβάλλουν στην ορθολογική διαχείριση του νερού και στην ισόρροπη αστική διαβίωση (βιότοπος για πουλιά, πεταλούδες).
Οι πράσινες στέγες προσφέρουν εξαιρετική θερμομόνωση, αλλά και ηχομόνωση. Σε ένα καλά μονωμένο κτίριο η χρήση του κλιματιστικού και του καλοριφέρ μειώνεται σημαντικά. Συνοπτικά, το χαμηλότερο ενεργειακό κόστος, το χαμηλότερο επίπεδο θορύβου, τα μειωμένα έξοδα συντήρησης και η μεγάλη αισθητική αναβάθμιση των μη χρησιμοποιούμενων χώρων, αποτελούν απτά πλεονεκτήματα που ανεβάζουν την αξία κτιρίων ή και ολόκληρων γειτονιών.
Αναβαθμίζουν τη ζωή όλων μας σήμερα κι όχι αύριο. Μας επιτρέπουν να κοιτάμε με αισιοδοξία το μέλλον μας κι όχι μέσα από τη χυδαιότητα των ροζ γυαλιών τους. Γιατί εκτός από το «ροζ» υπάρχει και το πράσινο…
