της Ρένας Δούρου, Η Αυγή, 9-12-2005
Τι σημαίνει για τον καθένα, την καθεμία από εμάς που στριμωχνόμαστε μαζί με πολλούς άλλους σε εκείνα τα στατιστικά μεγέθη που θέλουν έως και το 24% από τους νέους της χώρας να αντιμετωπίζουμε την ανεργία; Stage μέσω ΟΑΕΔ, part-time χωρίς ασφάλιση, σύμβαση έργου, σύμβαση ορισμένου χρόνου, λέξεις που ορίζουν τις συνθήκες της εργασίας μας εδώ και καιρό. Και όσοι από εμάς αντιδρούμε και ψελλίζουμε ερωτήματα τι μπορούμε να κάνουμε, τι μπορεί να γίνει απομονωμένοι ο ένας από τον άλλον παλεύουμε μόνοι μας για να γίνει η σύμβαση από ορισμένου σε αόριστου.
Τα πράγματα δεν φαίνεται να είναι εύκολο να αλλάξουν. Η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού την τελευταία δεκαετία είχε ως απόρροια την αποδυνάμωση των συλλογικοτήτων των εργατών και των εργαζόμενων. Με τη σειρά του, το τελευταίο οδήγησε στην όλο και μειούμενη συμμετοχή των εργαζόμενων στα συνδικάτα με αποτέλεσμα την επιβολή αντεργατικών ρυθμίσεων οδυνηρών για τη συνθήκες ζωής των εργαζομένων. Όσον αφορά τη συμμετοχή στα συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα, χωρίς καμία πρόθεση υπερβολής θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για σχεδόν μηδενική συμμετοχή με αποτέλεσμα την παντελή άγνοια των εργασιακών δικαιωμάτων από μέρους των εργαζόμενων και βεβαίως τη διαπραγματευτική δύναμη των συνδικάτων του ιδιωτικού τομέα να είναι ασθενέστατη.
Και όμως οι κατακτήσεις δεν υπήρξαν ποτέ υπόθεση ενός και μόνο. Ήταν το αποτέλεσμα του αγώνα πολλών. Η λύση στα προβλήματα των νέων αλλά και όλων των εργαζομένων δεν μπορεί παρά να είναι η συλλογική προσπάθεια. Για πολλούς από εμάς που μεγαλώσαμε με το νεοφιλελεύθερο πρότυπο της επιβράβευσης του ατομικού, όλα τούτα ακούγονται παλιοκαιρισμένα. Δυστυχώς, γίνονται πολύ «μοντέρνα» κάθε φορά που διεκδικούμε το δικαίωμα μας στην αξιοπρεπή εργασία..
Η σύνδεση των νέων με τα συνδικάτα κρίνεται ολοένα και πιο αναγκαία. Αναγκαία, όμως, κρίνεται και η αλλαγή των συνδικάτων, της λειτουργίας τους και του μπολιάσματος τους με την καινούργια, αγωνιστική ορμή των νέων, εργαζομένων και ανέργων. Η συντεχνιακή αντίληψη, η εξυπηρέτηση προσωπικών φιλοδοξιών αρκετών συνδικαλιστών, η έλλειψη αυτονομίας και ο κυβερνητισμός δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν τους εργαζόμενους, δεν θα μπορέσουν ποτέ να βοηθήσουν τους κούριερ και τις γραμματείς σε απογευματινή βάρδια.
Η Αυτόνομη Παρέμβαση, η συνδικαλιστική παράταξη που εκφράζει τον αυτόνομο ριζοσπαστικό και ανανεωτικό χώρο παλεύει ακριβώς για την ανατροπή όλων όσων κατάντησαν το συνδικαλισμό να μην αφορά τους εργαζόμενους, να μην αγωνίζεται για τα δίκαια αιτήματα των εργατών, να αγνοεί τα καινούργια προβλήματα της εργαζόμενης νεολαίας. Συγκροτείται, λοιπόν, η νεολαία της Αυτόνομης Παρέμβασης για να διεκδικήσει την υλοποίηση όσων δικαιούμαστε. Διεκδικούμε 35ωρο-5ημερο-7ωρο, αξιοπρεπείς μισθούς, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, πλήρη απασχόληση για όλους, δημόσια ασφάλιση. Διεκδικούμε μια κοινωνία όπου θα υπάρχει εργασία για όλους και κυρίως μια κοινωνία όπου η εργασία δεν θα είναι καταπίεση.
