της Ρένας Δούρου, Η ΑΥΓΗ, 06/09/2007
Παρά τη γενική, και σωστή εντύπωση, ότι αυτές οι εκλογές είναι μια προσπάθεια για “φαστ-φουντ” διευθέτηση των προβλημάτων που έχει η κυβέρνηση, παρά τη γενική, και σωστή εντύπωση, ότι οι εκλογές δεν πρόκειται να αλλάξουν τη μοίρα του τόπου, παρ’ όλα αυτά, έχω τη διάχυτη αίσθηση ότι σε κάποιες κρίσιμες πλευρές κάτι αλλάζει. Κάτι που αναφέρεται στη σχέση των πολιτών με την πολιτική διαδικασία. Νομίζω ότι μέσα από το βαθύ και βαρύ τραύμα των εμπρησμών, μέσα από τη γενικότερη δυσπραγία, η ελληνική κοινωνία κοντοστέκεται και αναστοχάζεται. Κάποια αδιόρατη, έρπουσα και αντιφατική διαδικασία απολογισμού διατρέχει το “συλλογικό ασυνείδητο” τούτης της χώρας. Γόνιμη στιγμή, πάνω στ’ αποκαϊδια… Το ξέρουμε, δα, από την ιστορία της: σε τέτοιες περιστάσεις, ο λαός, όπως και κάθε λαός, βρίσκεται σε περίσκεψη. Οι δημοσιολογούντες; Αναντίστοιχοι και κομματοκρατούμενοι ως συνήθως, κραυγάζουν υστερικά, σε απόλυτο κοντράστ με τα αναγκαία… Τί σημαίνουν αυτά, μέσα στη συγκυρία των εκλογών, για μια αριστερή πρόταση που μετέχει στο πολιτικό γίγνεσθαι; Και πώς συνδυάζονται με τη βουβαμάρα που προωθείται συστηματικά; Για ποιο λόγο να αντιδράσουμε στην “κοινωνία του καναπέ”, την οποία ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία από κοινού προπαγανδίζουν και επιθυμούν; Είναι σοβαρά ζητήματα αυτά. Στην πραγματικότητα, είναι τα κρίσιμα ζητήματα που απευθύνει η κοινωνία, η μη βολεμένη κοινωνία, στην Αριστερά. Οφείλουμε να απαντήσουμε, χωρίς τζιριτζάντζουλες. Να πούμε, αποφασιστικά και μαχητικά, ότι είμαστε αριστεροί όχι από ανία, όχι επειδή βαρεθήκαμε τα βίντεο-γκέιμ και τη μπιρίμπα, αλλά επειδή βιώνουμε την ανάγκη να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Γιατί είναι κοινωνικά άδικος. Πάνω σε αυτή την απλή, μα καθόλου εύκολη πλεύση, στοιχηθήκαμε και, κυρίως, σε σχέση με αυτή την πλεύση μάς κρίνει ο λαός. Έτσι προκύπτουν, ως αυτονόητα, τα βασικά που μας ενώνουν και μας χαρακτηρίζουν: -Η αριστερά δεν προωθεί, δεν ταυτίζεται με έναν πολιτισμό τεχνικοκεντρικό, αλλά με έναν πολιτισμό ανθρωποκεντρικό. Αρνείται την κυρίαρχη τάση της εποχής μας, δηλαδή την επικράτηση της τεχνικής, αρνείται το τεχνολογικό κοσμοείδωλο, αντιμάχεται την Τεχνοκρατική Λύση (ορθότερα: την τεχνοκρατική ιδεολογία), τον οικονομισμό, τον παραγωγισμό, την αναγωγή της κοινωνίας στα τεχνικά-ποσοτικά της μεγέθη, και θέτει στο επίκεντρο την αξία του ανθρώπου. Αυτό αποτελεί απόφαση όλων μας, προ-κριτικό πρόταγμα, πραπαιτούμενο της ύπαρξής μας ως αριστερών. -Η αριστερά προωθεί και δημιουργεί έναν πολιτισμό κοινωνικό, υπερασπίζεται δηλαδή την αξία του ανθρώπου, όχι “υπερκόσμια” και μεταφυσικά, αλλά “εν κοινωνία”, παλεύει δηλαδή για την επιβεβαίωση αυτής της αξίας εν τόπω και χρόνω. Και γνωρίζει ότι οι δρόμοι τής απελευθέρωσης του ανθρώπου είναι δρόμοι συλλογικοί. Καθορίζουν και καθορίζονται από τις συλλογικότητες στις οποίες ο άνθρωπος έχει ιστορικά αποφασίσει να ανήκει. Και αυτό επίσης αποτελεί απόφασή μας, προ-κριτικό πρόταγμα. -Η αριστερά ταυτίζεται με έναν πολιτισμό λαϊκό και κριτικό, έχει δηλαδή ιστορικό υπόβαθρο και βάθος, αλλά και στόχευση: ασκεί κριτική, αντί απλώς να διαπιστώνει και να περιγράφει. Ορίζεται και κινείται σε σχέση με προτάγματα ελευθερίας. -Η αριστερά είναι, τελικά, δύο λέξεις: θέληση αλλαγής. Ναι, χρειάζονται και η επιστήμη και η γνώση των “υλικών” προϋποθέσεων και ο ρεαλισμός, κι όλα αυτά είναι καλά και άγια… Κατά τη γνώμη μου, όμως, το ερώτημα που η κοινωνία, η μη βολεμένη κοινωνία, απευθύνει προς την αριστερά, είναι το εξής: Θέληση αλλαγής υπάρχει; Σήμερα, λοιπόν, έχουμε ένα κίνητρο: να θυμίσουμε και να θυμηθούμε τα βασικά που μάς συγκροτούν, το Αξιολόγιο μιας σύγχρονης αριστεράς, που θα είναι και σύγχρονη αλλά και αριστερά. Με άλλα λόγια: ό,τι μάς κάνει διακριτούς από τις συντηρητικές, δηλαδή χειραγωγητικές εκδοχές του κόσμου και της ζωής, και από τις συγκεκαλυμμένες ή όχι παραλλαγές τους. Με επίκεντρο τον άνθρωπο, με δρόμο τη συλλογική του απόφαση και προσπάθεια, με όπλο τα κεκτημένα του λαϊκού, εθνικού και ευρωπαϊκού πολιτισμού μας, δηλαδή την οικουμενικότητα της πρότασής μας.
Ποιο είναι το κίνητρό μας;
