ΤΟΥ Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ-ΤΕΤΡΑΔΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 19-10-2009
Η στήλη επιθυμεί να χαιρετίσει τις εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης, που πήρε την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής, για τον περιορισμό της σπατάλης σε δημόσιο υλικό και έμψυχο δυναμικό.
Τα δύο πρώτα μέτρα, της αλλαγής του στόλου των δημόσιων αυτοκινήτων και του περιορισμού των φρουρών των επωνύμων, που τα ακούμε για νιοστή φορά σε εξαγγελία κυβέρνησης, χωρίς να πραγματοποιούνται, χειροκροτήθηκαν από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος και την πλειοψηφία του λαού. Κακώς.
Η εφαρμογή της παραχώρησης κρατικού αυτοκινήτου σε δημόσιους λειτουργούς ξεκίνησε την εποχή που το αυτοκίνητο ήταν μέσο για τους λίγους και λίγοι είχαν τη δυνατότητα να το αποκτήσουν. Ακόμα και οι μισθοί των βουλευτών της εποχής εκείνης έφταναν-δεν έφταναν για ένα αμάξι, αλλά όχι του prestige ενός βουλευτικού αξιώματος. Μία μερσεντές έκανε 180.000 δρχ. και ένα φολξβάγκεν 65.000 δρχ. όταν ο μηνιαίος μισθός του βουλευτή δεν ξεπερνούσε τις 8.000 δρχ.
Σήμερα, κάθε μέσος πολίτης, που γίνεται κιόλας βουλευτής, έχει τουλάχιστον δύο (2) αυτοκίνητα στην οικογένειά του. Μοιάζει, επομένως, ακατανόητο να πληρώνει ο δήμος, οι πολίτες, από το υστέρημά τους κιόλας, ένα επιπλέον αυτοκίνητο για τον κάθε βουλευτή, που παίρνει 10.000 ευρώ τον μήνα καθαρά, ενώ οι πολίτες 1.000, 2.000, άντε 3.000 ευρώ στην καλύτερη.
Να πηγαίνουν οι βουλευτές στις δουλειές τους με τ’ αμάξια τους, όπως πηγαίνει κι ο κάθε πολίτης. Και να πηγαίνουν με τ’ αμάξια τους στις δουλειές τους -και στην ώρα τους- και όλοι οι δημόσιοι και δημοτικοί και νομαρχιακοί και λοιποί υπάλληλοι, παράγοντες και αξιωματούχοι, που χρησιμοποιούν αυτοκίνητα πληρωμένα από τους πολίτες, τις πιο πολλές φορές μάλιστα με σοφέρ!
Αυτή η αθλιότητα σε μια δημοκρατία θα ‘πρεπε να σταματήσει. Και να διατηρηθεί από ένα αυτοκίνητο για τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς, όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί πρέπει να μπορούν να διεκπεραιώσουν σοβαρές κρατικές υποθέσεις στη διάρκεια των μετακινήσεών τους. Και όταν λέμε σοβαρές εννοούμε Σοβαρές.
Ζούμε εδώ και ξέρουμε πολύ καλά πώς, από ποιους και με ποια περιφρόνηση για το δημόσιο χρήμα χρησιμοποιούνται τα κρατικά αυτοκίνητα.
Το μέτρο, όπως το ανακοινώνει η κυβέρνηση, δεν είναι μόνο ημίμετρο, αλλά θα εξελιχθεί σε σκάνδαλο. Δεδομένου ότι θα ευνοηθεί ένας μόνο εισαγωγέας και το συνολικό μελλοντικό κόστος των υβριδικών -με leasing- θα αποδειχθεί μεγαλύτερο από το σημερινό με τις σακαράκες.
Αυτά συμβαίνουν όταν τα εύκολα και ανέξοδα λόγια προτρέχουν των έργων για λόγους προπαγάνδας. Και τα ίδια συμβαίνουν με τη φύλαξη προσώπων από αστυνομικούς.
Είναι έγκλημα κατά του κοινωνικού συνόλου, περίπου 10.000 όργανα της υποτιθέμενης τάξης να βολεύονται, να χειμάζουν και να χρησιμοποιούνται ευχαρίστως (!) σαν ορντινάτσες σε δημόσια πρόσωπα και ιδιώτες, ενώ οι γειτονιές έχουν γίνει ξέφραγο αμπέλι των μικροεγκληματιών.
Να ζήσει κι ο διαρρηκτάκος, δεν λέμε, παρ’ ότι τον βρήκαμε στο σαλόνι του σπιτιού μας, αλλά να ζήσει σ’ έναν πόλεμο επί ίσοις όροις. Οχι όλα υπέρ του.
Γιατί φυλάσσεται κατ’ οίκον οποιοσδήποτε άλλος, εκτός από τον πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, άντε και τον υπουργό… Προστασίας του Πολίτη; Γιατί φυλάσσονται τα στελέχη επιχειρήσεων, οι βουλευτές και οι αιρετοί της αυτοδιοίκησης; Γιατί ανέχονται οι ίδιοι να στερούν από τον λαό μονάδες φύλαξης για να τις χρησιμοποιούν στα σουπερμάρκετ;
Από τι θα γλιτώσουν αν κάποιος τους βάλει στο μάτι; Και γιατί δεν φυλάσσονται όλοι οι πολίτες αντιστοίχως;
Μπας και οι ζωές των πολιτών είναι φτηνότερης αξίας; Κυρίως αφού έχουν ήδη ψηφίσει;
