Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο “Φύλο Συκής”, 2 Οκτωβρίου 2013
Αν υπάρχει ένας πόνος που δεν περιγράφεται, ένας πόνος που στοχεύει βαθιά μες την καρδιά χωρίς περιστροφές, ένας πόνος που δεν κάνει ταξικές, φυλετικές ή άλλου είδους διακρίσεις, αυτός είναι ο πόνος της μάνας για την απώλεια ενός παιδιού. Μια πληγή που δεν επουλώνεται όσα χρόνια κι αν περάσουν. Και μια πληγή που γίνεται ακόμη βαθύτερη όταν είναι αποτέλεσμα όχι κάποιας σοβαρής αρρώστιας με νομοτελειακή κατάληξη αλλά βίαιης ενέργειας και δη ρατσιστικής.
Τέτοιου είδους ενέργειες έσπερνε συστηματικά, με θύματα ξένους μετανάστες, έλληνες εργαζόμενους, ακτιβιστές, μέλη του κινήματος lgbt, αιρετούς, οποιονδήποτε δεν έμπαινε στα ναζιστικά της καλούπια και πρότυπα, η Χρυσή Αυγή. Αναγκάζοντας να μαυροφορεθούν μανάδες από το Μπαγκλαντές ως το Πέραμα.
Χρυσή Αυγή, η ελληνική εκδοχή της ρατσιστικής κτηνωδίας, της στοχευμένης βίας, του ανεγκέφαλου ναζισμού – του μόνου άλλωστε που υπάρχει…
Στο στόχαστρό της, πριν από τον αντιφασίστα μουσικό που τόσο πολύ ενοχλούσε τα λοβοτομημένα κρανία στην Αμφιάλη, είχε βρεθεί φέτος τον Ιανουάριο, στα Πετράλωνα, με την ίδια μοιραία κατάληξη, ο 27χρονος Σαχτζάτ Λουκμάν. Το ποδήλατό του ήταν η αφορμή, ο ρατσισμός η αιτία. Ο νεαρός έστελνε στο Πακιστάν τα χρήματα από τις λαϊκές όπου δούλευε, για να παντρευτούν οι αδελφές του…
Και μετά ήταν η σειρά να μαυροφορεθεί η μάνα, η οικογένεια του Παύλου Φύσσα…
Είναι παράδοξο και σίγουρα δεν το επεδίωξαν οι νεοναζί Χρυσαυγίτες: το κόκκινο νήμα του θανάτου, του κοινού θρήνου ενώνει γυναίκες διαφορετικές, διαφορετικής θρησκείας και εθνικότητας, γυναίκες από την Ελλάδα, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, το Αφγανιστάν, σε ένα κοινό μέτωπο. Όχι μέτωπο εκδίκησης, όπως αυτό της ΧΑ. Αλλά της ανθρωπιάς απέναντι στην κτηνωδία.
Ενωμένες στο θρήνο, βουβές στον βαθύ πόνο, οι γυναίκες αυτές απορούν με το μέγεθος της κτηνωδίας και της βαρβαρότητας. Έκπληκτες από τη φονική ιδεολογία που υπερβαίνει σύνορα, εθνικότητες, θρησκείες στοχοποιώντας συλλήβδην ανθρώπους.
Θρηνούν αλλά δεν είναι μόνες.
Γιατί ο θρήνος τους δεν είναι οργή. Αλλά ανθρωπιά. Ακριβώς αυτή που θέτει, όχι μόνο εκτός νόμου, αλλά κι εκτός ανθρώπινης κλίμακας τους δράστες αυτών των ενεργειών.
