Kαλό ταξίδι σύντροφε Δημήτρη…

Σύντροφε Δημήτρη,
τη δύσκολη αυτή ώρα που οι λέξεις είναι ανήμπορες να εκφράσουν αισθήματα και πόνο, ψάχνουμε να βρούμε τι είναι αυτό που μας πνίγει περισσότερο.
Τελικά αυτό που μας ενώνει γύρω σου για τελευταία φορά είναι η αίσθηση της οριστικής απώλειας του τελευταίου ίσως δημότη – πολίτη με την αρχαία εληνική έννοια του όρου, όπου σπίτι του ήταν η Πολιτεία, ο Δήμος, το κοινό καλό.
Ήσουν για όλους εμάς που σε ξέραμε χρόνια το άγρυπνο αισθητήριο που παρακολουθούσε τα πάντα στο Μαρούσι.
Υπήρξες για τους φτηνούς αλαζόνες άρχοντες της πόλης η ενοχλητική αλογόμυγα της απολογίας του Σωκράτη.
Ήσουν ο πρώτος που αντιλήφθηκες τα υπόγεια παιχνίδια του Δήμου με τα ακίνητα και τους εργολάβους κατασκευαστές που τσιμέντωσαν το μέλλον όπως – όπως και εκπόρνευσαν συνειδήσεις.
Φώναζες πολλά χρόνια πριν , μοναχικά πολλές φορές, στα τότε υπόγεια γραφεία του Συνασπισμού, για την επερχόμενη άλωση της πόλης.
Ανυποψίαστοι τότε οι περισσότεροι, σ` έβρισκαν υπερβολικό, όταν μίλαγες για πράγματα που όλοι σήμερα τα βρίσκουμε μπροστά μας, μας πληγώνουν και μας θυμώνουν.
Όμως με αυτές τις μοναδικές ιδιότητες της ανιδιοτέλειας και της ακούραστης κοινωνικής προσφοράς, κατέκτησες στις καρδιές όλων μας, τη θέση του ξεχωριστού συντρόφου που όλοι άκουγαν με προσοχή και σεβασμό.
Ήσουν το υπόδειγμα του τι σημαίνει αριστερός πολίτης στη πράξη και στη καθημερινότητα, τρέχοντας από σύλλογο σε σύλλογο, παίρνοντας πρωτοβουλίες για τον μαζικό αθλητισμό και τη νεολαία και προστατεύοντας το δημόσιο χώρο, όπου αυτός ήταν απειλούμενος, από μικρά ή μεγάλα συμφέροντα.
Ανήκεις σε μια γενιά ανθρώπων που όλο και αραιώνει, θυμίζοντας τους στίχους του Σαββόπουλου… τα καλλίτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι…
Είσαι από αυτούς τους λίγους που ποτέ δεν κουράστηκαν να φυλάνε Θερμοπύλες και ας ξέρουν πως το τέλος οι χρυσοφόροι Μήδοι εργολάβοι θα διαβούν.
Αυτή σου η μοναδικότητα είναι που κάνει και ασήκωτο το βάρος του τελευταίου μας αντίο και αφόρητα πικρό…..
….το καλό σου ταξίδι σύντροφε Δημήτρη.