Της Ρένας Δούρου
Η εκδήλωση για το Πάρκο Α.Τρίτσης είχε οριστεί εδώ και καιρό, εκείνο που δεν μπορούσε να οριστεί, εκείνο που αρνιόμασταν ως την τελευταία στιγμή ήταν το φευγιό του Μιχάλη. Την ίδια ώρα με την προγραμματισμένη εκδήλωση χρειάστηκε να αποχαιρετήσουμε τον πρώτο και ως τα τώρα μοναδικό οικολόγο Έλληνα βουλευτή.
Πήγα πολύ καθυστερημένη στην εκδήλωση. Για την ακρίβεια δεν ήθελα και δεν μπορούσα καν να υποκριθώ στο τραπέζι διαλόγου την εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ.
Και την ίδια στιγμή σκεφτόμουνα τον Μιχάλη που στις τόσες προσωπικές δοκιμασίες δεν σκέφτηκε ούτε μια φορά να κάνει πίσω, δε ζύγιασε ποτέ τον πόνο με την παρέμβαση στα κοινά. Και πήγα ως ύστατο φόρο τιμής. Γιατί το ίδιο έκανε κι εκείνος πάντα.
Μονάχα που δεν ήμουν σε θέση παρά να θέσω τα αιτήματα μας για το πάρκο και τα κρίσιμα ερωτήματα προς τους εκπροσώπους της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ που τόσο καιρό δεν παίρνουν απάντηση.
• Για τον ενιαίο χαρακτήρα του πάρκου,
• Για τη σταθερή και μόνιμη χρηματοδότηση από το ελληνικό δημόσιο έξω τώρα όλοι οι ιδιώτες (να μην ανανεωθεί καμία σύμβαση παραχώρηση δικαιώματος εκμετάλλευσης)
• Πρόσληψη μονίμου προσωπικού (εργατοϋπαλληλικού και επιστημονικού)
• Οι τρεις Δήμοι να συνεργάζονται για την καθαριότητα και συντήρηση του πάρκου (όχι στο φορέα manager)
• Άμεσα έργα αναπλάσεις του πάρκου
• Όχι στη χορηγία –ξεπούλημα του πάρκου από το ίδρυμα Λάτση.
Στους φίλους και στις φίλες που ήταν εκεί υποσχέθηκα να ανεβάσω την ομιλία στην ιστοσελίδα, ώστε να μπορέσουμε να διαβουλευθούμε ηλεκτρονικά.
Φίλες και φίλοι,
Μπορεί κάποιοι να θεωρούν ότι η γειτονική μας Τουρκία είναι πολύ πίσω σε ζητήματα πολιτισμού και δικαιωμάτων. Θα σας πω όμως ένα πράγμα: ότι πουθενά στην Τουρκία δεν υφίσταται αυτό το θλιβερό και αποκαρδιωτικό θέαμα που παρουσιάζει σήμερα το Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης Αντώνης Τρίτσης σήμερα! Ένα Πάρκο που η σημερινή του ονομασία αποτελεί… ανέκδοτο: Καλύτερα να ονομαζόταν Πάρκο Οικολογικής Αναισθησίας και Αδιαφορίας των Κρατούντων!!! Σήμερα το Πάρκο μπορεί να λειτουργήσει μόνο ως ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗ, πώς, ένα πρωτοποριακό σχέδιο έχει καταντήσει σήμερα θλιβερό έρμαιο ασύδοτων ιδιωτικών συμφερόντων, που το αντιμετωπίζουν ως άλλο ένα κερδοφόρο πεδίο δράσης τους… Η σημερινή κατάντια του Πάρκου επιβεβαιώνει την εικόνα συνολικά της Ελλάδας ως ουραγού σε ζητήματα περιβάλλοντος, πίσω και από χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως είναι η Τουρκία – η Κωνσταντινούπολη ξεχωρίζει για το πράσινο, προσεγμένο περιβάλλον της – γιατί η “πολιτισμένη” Αθήνα να μην την μιμηθεί;;; Γιατί πρέπει να συνεχίζει στην κατεύθυνση τσιμεντοποίησης και εξαφάνισης των ελεύθερων χώρων;
Δεν είναι μόνον κρίμα αλλά προκαλεί και οργή: η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το οικολογικό Πάρκο Αντώνης Τρίτης, ένας πνεύμονας πρασίνου 1.140 στρεμμάτων – 6 φορές μεγαλύτερο από τον Εθνικό Κήπο – ένα από τα τελευταία καταφύγια της άγριας φύσης, ένας πνεύμονας πρασίνου στην καταταλαιπωρημένη Δυτική Αθήνα, είναι κάτι παραπάνω από τραγική. Και η τραγική αυτή εικόνα πλήρους εγκατάλειψης, που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αδιαφορία της κυβέρνησης, των υπεύθυνων δήμων – Ιλίου, Καματερού, Αγίων Αναργύρων – αλλά και του φορέα διαχείρισης του Πάρκου που αποτελείται από μέλη τους, δεν είναι ούτε χθεσινή ούτε και είναι εύκολο να ανατραπεί. Κι αυτό όχι κάποιους τεχνικούς λόγους αλλά λόγω έλλειψης συγκεκριμένης πολιτικής βούλησης παρέμβασης κατά πρώτο λόγο της κυβέρνησης και κατά δεύτερο – αλλά όχι λιγότερο σημαντικό – των τοπικών αρχόντων των τριών δήμων που μόλις αναφέρθηκαν.
“Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης Αντώνης Τρίτσης” είναι η πλήρης ονομασία του πάρκου και αποτελεί πράγματι προκλητική ειρωνεία αυτή η ονομασία καθώς ο πολίτης αισθάνεται ότι η Εξουσία τον εμπαίζει επειδή την ίδια στιγμή που έχει δώσει αυτό το μεγαλεπήβολο όνομα στο πάρκο, την ίδια ακριβώς στιγμή, το αφήνει προκλητικά εγκαταλελειμμένο στη μοίρα του να βυθίζεται στα σκουπίδια και να γίνεται όχι Πάρκο Περιβαλλοντική Ευαισθητοποίησης αλλά Έμπρακτης Πολιτικής Αδιαφορίας. Πόσο όψιμη μπορεί λοιπόν να είναι η έκφραση προεκλογικού ενδιαφέροντος για την προστασία του περιβάλλοντος!!!
Αναφέρθηκα προηγουμένως στην έλλειψη πολιτικής βούλησης της εξουσίας, και σε επίπεδο υπουργείων και σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης: σε αυτό ακριβώς το σημείο κρίνεται και θα κριθεί η τύχη του Πάρκου Τρίτση αλλά αυτό το σημείο διαφοροποιεί επίσης την ποιότητα της δράσης ενός πολιτικού σχηματισμού όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, με ουσιαστικά περιβαλλοντική και οικολογική στόχευση, από άλλες πολιτικές δυνάμεις.
Είναι επιεικώς απαράδεκτο, κεντρική εξουσία – υπουργεία – και δήμοι που έχουν κατασπαταλήσει τους πόρους που χορήγησε η Ευρωπαϊκή Ένωση για την ανάπτυξη και την προστασία του Πάρκου, να έρχονται τώρα και να δηλώνουν αδυναμία προστασίας του – ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ, ΣΧΕΔΙΟΥ ΔΡΑΣΗΣ.
Η εγκατάλειψη του πάρκου, το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο προς μίμηση για άλλα παρεμφερή πάρκα σε άλλα μέρη της χώρας μας (που τα έχει άλλωστε τόσο μεγάλη ανάγκη), είναι κάτι παραπάνω από εμφανής – μια απλή επίσκεψη πείθει για του λόγου το αληθές.
Από πού να πρωταρχίσει κανείς; Από την παντελή έλλειψη συντήρησης; Από τις ολοφάνερα εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις; Από τις λίμνες που έχουν μετατραπεί σε βάλτους και άρα εστίες κάθε είδους μόλυνσης; Τα ανύπαρκτα μέτρα πυροπροστασίας; Την ανύπαρκτη περιφρούρηση του πάρκου; Το πράσινο που ποτίζεται ΜΟΝΟ όταν… βρέχει;
Άφησα για το τέλος δύο παράγοντες των οποίων τη βαρύτητα εκτιμώ ιδιαίτερα: Πρώτον, τους απλήρωτους και συμβασιούχους εργαζόμενους που με τίποτε δεν επαρκούν για τις ανάγκες του Πάρκου. Γιατί σε μια περίοδο που η ανεργία, και μάλιστα των νέων, κάνει θραύση δεν δίνεται δουλειά στο Πάρκο; Δεύτερον, η εισβολή και η καταλυτική παρουσία στο εσωτερικό του πάρκου επιχειρήσεων, οι οποίες το αντιμετωπίζουν και το έχουν μετατρέψει σε κερδοφόρα επιχείρηση – αυτό που μπορεί να γίνει πνεύμονας πρασίνου για μια ολόκληρη περιοχή, της Δυτικής Αθήνας, έχει μεταβληθεί πεδίο κέρδους για τις επιχειρήσεις αυτές. Και μάλιστα “αντικείμενο” των κερδών τους είναι οι πολίτες προς όφελος των οποίων, υποτίθεται, ότι λειτουργεί το Πάρκο. Καφετέρια, λούνα παρκ, τσίρκο… φιδιών, κ.ο.κ., στοχεύουν απλά στην άλωση και την αλλοίωση τον ενιαίο και δημόσιο χαρακτήρα του πάρκου, επιβάλλουν ηχορύπανση, ρυπαίνουν αλλά και υποχρεώνουν τους πολίτες να πληρώνουν για την παροχή αυτών των “υπηρεσιών”. Πού βρίσκονται οι προς όφελος των δημοτών δραστηριότητες, οι πρωτοβουλίες για την οικολογική εκπαίδευση των μαθητών, οι προτάσεις για την εναλλακτική περιβαλλοντική πρόταση σε μια πόλη που “κακοποιείται” συστηματικά από την έλλειψη πρασίνου; Αντί αυτών, ο Οργανισμός Διαχείρισης του Πάρκου “φρόντισε” να διώξει και τους άνεργους παλιννοστούντες που είχαν δημιουργήσει καταστήματα βιολογικών προϊόντων και μάλιστα στη βάση του προγράμματος Equal. Αλίμονο τώρα: τέτοιες “ανατρεπτικές” πρωτοβουλίες δεν έχουν θέση στο “Πάρκο Οικολογικής Αναισθησίας”, όπως θα έπρεπε να είχε μετονομαστεί εδώ και καιρό…
Με όλα τούτα, η ονομασία “Πάρκο Οικολογικής Ευαισθησίας” έχει καταντήσει… σύντομο ανέκδοτο, ή, αν θέλετε, θλιβερή απόδειξη του τι θα ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ το πάρκο αν δεν είχε εγκαταλειφθεί στην τύχη του…
Εκείνο που χρειάζεται λοιπόν είναι η ανάληψη ΑΜΕΣΗΣ ΔΡΑΣΗΣ προκειμένου το πάρκο να αποκτήσει τη θέση που του αξίζει στον οικιστικό ιστό της δυτικής Αθήνας, μιας περιοχής, που, ας μην ξεχνάμε, έχει πληγεί και συνεχίζει να βιώνει τις συνέπειες τις μεγάλης φωτιάς που κατέστρεψε την Πάρνηθα. Εκείνο που χρειάζεται είναι τόλμη και φαντασία. Σε συνεργασία με τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, με πρωτοβουλίες πολιτών, ο στόχος που οφείλουμε στους εαυτούς μας και στις επόμενες γενιές, είναι να αναζωογονηθεί το Πάρκο, να αποκτήσει την πραγματική του ονομασία, αυτή της “Ευαισθητοποίησης”, να γίνει πραγματικό καταφύγιο για τα εκατοντάδες είδη πουλιών και ψαριών, να γίνει ανοικτό σχολείο οικολογίας και περιβάλλοντος για τις σημερινές και αυριανές νέες γενιές, να λειτουργήσει ως πρότυπο για την δημιουργία και άλλων, τέτοιων, παρεμφερών πάρκων σε άλλα μέρη της Ελλάδας.
Σε τελευταία ανάλυση εκείνο που χρειάζεται δεν είναι τόσο χρήματα – δεν υποτιμώ το θέμα των οικονομικών κονδυλίων αλλά θεωρώ ότι προηγείται των κονδυλίων, η πολιτική βούληση, αυτή ακριβώς που σήμερα λείπει από την κεντρική εξουσία, από τα αρμόδια υπουργεία, Εσωτερικών και ΥΠΕΧΩΔΕ και από τις δημοτικές αρχές. Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό περί “πράσινης ανάπτυξης” και άλλων συναφών: ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν – η ανακαίνιση, αναζωογόνηση, η ουσιαστική λειτουργία για την ευαισθητοποίηση των πολιτών στα περιβαλλοντικά θέματα, του Πάρκου Τρίτση. Όσο οι εξουσίες, κεντρική και τοπική, αδιαφορούν, τόσο περισσότερο θα μπορούμε να μιλάμε όχι για “πράσινη ανάπτυξη” αλλά για… “πράσινα άλογα”.
Η δράση μας, η δράση δηλαδή όλων μας, εμάς που αγωνιούμε να μην είναι η Αθήνα, η Ελλάδα ουραγός στα περιβαλλοντικά θέματα, οφείλει να είναι άμεση, για να λειτουργήσει το Πάρκο Αντώνη Τρίτση όπως πρέπει για την πόλη μας και όχι όπως επιθυμούν τα ιδιωτικά συμφέροντα.
Είναι λοιπόν άμεση η ανάγκη να διασφαλιστεί η σταθερή, αποκλειστική και 100% χρηματοδότηση από την πολιτεία, να μη συνεχιστεί η παράδοσή του στα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα, να μην ανανεωθούν οι συμβάσεις ιδιωτών μέσα στο Πάρκο – με άλλα λόγια να εμποδιστεί πάση θυσία η συνεχιζόμενη πορεία ιδιωτικοποίησης του Πάρκου – μια πορεία που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αλλοιώνει βαθιά τον χαρακτήρα του, και να τον καθιστά “χώρο διασκέδασης”, πολύ μακριά από ό,τι συνεπάγεται ένα “πάρκο οικολογικής ευαισθητοποίησης”.
Στην κατεύθυνση αυτή είναι απαραίτητη, όπως ήδη ανέφερα, η πρόσληψη του απαραίτητου εργατοϋπαλληλικού προσωπικού, που μπορεί να εγγυηθεί τη σωστή συντήρηση και ανάπλαση του πάρκου.
Συνοψίζοντας: Εκείνο που χρειάζεται άμεσα είναι η ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΟΣΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ανταποδοτικής εκμετάλλευσης, που ανοίγουν το δρόμο στα ιδιωτικά συμφέροντα να το αλώσουν.
ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΦΟΡΕΩΝ (ΜΚΟ, πρωτοβουλιών πολιτών, κ.α.) προκειμένου να αποτρέψουμε κάθε περαιτέρω βήμα για ιδιωτικοποίηση, να απομακρύνουμε όλους τους ιδιώτες – ιδιαίτερα τις μεγάλες επιχειρήσεις – από το χώρο.
Στο χέρι μας και κυρίως στη δράση μας βρίσκεται το αν τελικά το Πάρκο θα γίνει επιτέλους εργαλείο για την οικολογική ευαισθητοποίηση.
Στο χέρι και κυρίως στη δράση μας είναι να σταματήσει ο κατήφορος της σημερινής εγκατάλειψης – ένας κατήφορος που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στους ιδιώτες – σωτήρες, που με το πρόσχημα τη διάσωση του Πάρκου σπεύδουν, σαν τρωκτικά “έτοιμα από καιρό”, να “επενδύσουν” με στόχο τη μεγιστοποίηση των κερδών τους σε βάρος του περιβάλλοντός μας.
Κλείνοντας θα ήθελα να παρατηρήσω το εξής : το Οικολογικό Πάρκο Αντώνης Τρίτσης είναι καταφύγιο εκατοντάδων μορφών ζωής, τις οποίες έχουμε υποχρέωση να διαφυλάξουμε. Ωστόσο ένα είδος δεν πρέπει να ευδοκιμήσει στο Πάρκο, διαφορετικά οι άλλες μορφές ζωής είναι καταδικασμένες σε αργό και βέβαιο θάνατο. Το είδος που πρέπει πάση θυσία να καταπολεμήσουμε είναι εκείνο των “τρωκτικών – ιδιωτών” που δεν δίνουν δεκάρα για το περιβάλλον και τις οικολογικές ευαισθησίες, γιατί το μόνο που τους απασχολεί είναι να γεμίσουν τις κοιλιές τους – να αυξήσουν τα κέρδη τους. Ε, λοιπόν σε αυτό το είδος ζωντανού οργανισμού – και μόνο σε αυτό – πρέπει να πούμε ένα αποφασιστικό ΟΧΙ, εξορίζοντάς το οριστικά από το Πάρκο!
